Een mislukte horrorthriller met te grote sterren (Dream House), een cultfilm die, ondanks de titel, niet over autoracen gaat (Drive) en een corporate thriller over de bankencrisis (Margin Call).

Dream House – Jim Sheridan
Cast: Daniel Craig, Rachel Weisz, Naomi Watts; Release: 03-11-11

Horrorthrillers hadden voorheen niet veel meer dan één ster nodig. Maar wat doen ze nu in Dream House? Niet alleen Daniel Craig, maar ook Rachel Weisz en Naomi Watts zitten in deze weinig opvallende thriller. Blijkbaar waren de winstverwachtingen hoog genoeg om niet alleen James Bond maar ook nog Watts en Weisz te kunnen betalen. Of zou Craig gewoon een paar weekjes vrij hebben gehad omdat Bond even on hold stond en hij de filmmaker een dienst wilde bewijzen? We zullen het niet weten, wat we wel weten is dat deze A-acteurs niet vanwege de inhoud of de originaliteit voor deze B-film hebben gekozen. Craig speelt een zakenman die een Wouter Bosje uithaalt: hij stopt met zijn veeleisende job om meer tijd met zijn gezin in hun nieuwe huis door te kunnen brengen. En daar zullen ze blij mee zijn. Nog niet in zijn droomhuis belandt, klinken er al vreemde geluiden en duiken er geesten op van overleden kinderen. Zeer creepy allemaal, maar wacht op de twist in het verhaal… en op de volgende twist. Dream House is een aardige thriller over een gewoon gezin in een spookhuis, zoals we vaak genoeg eerder gezien hebben. Gelukkig zitten er enkele verrassende wendingen in. Maar verder Dream House is lang niet de topfilm die je verwacht met zo’n gedroomde cast.

Drive – Nicolas Winding Refn
Cast: Ryan Gosling, Carey Mulligan; Release: 03-11-11

In de V.S. heeft een bezoekster van deze film een rechtszaak aangespannen tegen de filmmaatschappij. Niet vanwege de gruwelijke moorden die erin gepleegd worden of het sombere wereldbeeld dat erin naar voren komt. Want dat zit er zeker allemaal in. Nee, de dame had de trailer gezien en dacht met een variant op The Fast & The Furious te maken te hebben. Met de titel en de trailer van Drive is de gedachte aan veel gescheur met auto’s niet heel vreemd. Ook niet als je kijkt hoe breed de film in de grote bioscopen wordt uitgebracht. De achtervolgingen zijn ook niet van de lucht, maar Drive is duidelijk wat anders dan plat vermaak. Ryan Gosling speelt een automonteur die erbij klust als chauffeur bij overvallen. Hij raakt bevriend met zijn buurvrouw (Carey Mulligan – vorig jaar nog een kind in An Education en nu al een moeder-met-kind-rol, dat gaat snel!). Als haar man weer uit de gevangenis komt, verandert het contact tussen de buren. Om zijn buurvrouw te beschermen raakt Gosling verstrikt in allerlei duistere zaken van haar criminele echtgenoot.
Als de aanklaagster even gecheckt had wie de regisseur was, had ze niet naar de film gegaan. Nicolas Winding Refn maakte eerder Bronson, en de Pusher-serie. Heftige, dwarse films die geen eenduidig verhaal vertellen. Zo ook met deze film, die met z’n achtervolgingen, maffiapraktijken en geweldsscènes best veel Hollywood-elementen in zich heeft, maar dan gegoten in een duistere David Lynch-achtige film. Daarnaast is ook de vormgeving en de soundtrack opvallend. Het begint al met de titels die in roze neonletters op het scherm verschijnen, alsof we een eighties-tvserie kijken. Daar komt nog de elektronische synthesizermuziek bij die doorheen de hele film klinkt. Drive is hard, vervreemdend en goed, maar niet geschikt voor iedereen. Waarmee Refn toch wederom een cultfilm heeft gecreëerd.

Margin Call – J.C. Chandor
Cast: Zachary Quinto, Stanley Tucci, Kevin Spacey; Release: 10-11-11

Op de filmposter staat een rij enorm serieuze koppen, naast Quinto, Tucci en Spacey ook nog Paul Bettany, Jeremy Irons, Penn Badgley, Simon Baker en Demi Moore. De poster wil in ieder geval graag uitstralen dat dit een serieus drama is, waarin een grote cast het beste van zichzelf kan laten zien. Een beetje zoals Glengarry Glen Ross (ook met Spacey en ook over de zakenwereld). En als je de film gaat kijken, blijft dat beeld goed overeind. De film bestaat uit veel vergaderingen tussen al deze heren (en een enkele dame) om een crisis bij een grote investment bank te bezweren. Het verhaal vangt aan als er een hele berg personeelsleden de laan uit wordt gestuurd, waaronder een ervaren kracht (Tucci) die erachter komt dat er waardeloze hypotheken op hun balans staan. Zijn halve onderzoek speelt hij door aan een jonge gast (Quinto), die na zijn ruimtevaartwetenschappelijke opleiding geld wilde verdienen en daarom hier werkt. Al zijn hogere bazen willen die nacht/ochtend nog zoveel mogelijk aandelen verkopen voordat iemand achter deze scam komt. De bron van de bankencrisis teruggebracht tot een film over een nacht vol scheldende en rokende corporate suits.

Goed geacteerd? Zeker weten en zeker niet alleen door Spacey, Tucci en Irons. Spannend? Mwao, niet echt. Vooral omdat je niet meeleeft met de hoofdpersonages. Wie wil er nu dat deze zakelijke oplichters er onbeschadigd vanaf komen. Interessant en onthullend? Nauwelijks, maar daarvoor is het teveel een fictiefilm, waarbij het vooral draait om de dramatische elementen (en deze zitten goed in elkaar). Voor onthullingen en achtergronden bij de bankencrisis moet je bij de docu Inside Job zijn.

Ricco van Nierop

In de vorige edities van FILM 2011: