• FILM 2011: korte filmrecensies per week
  • Filmweek 1, 2
  • Titel(s): Love Ranch, Love & Other Drugs, Let me in, La Doppia Ora
  • Regie: Diversen
  • Cast: Diversen
  • Releasedata: 6+13/1/2011
  • Datum bespreking: 12 Januari 2011


Filmjaar 2011 begint wisselvallig tot goed. Hoewel Helen Mirren goed acteert, is Love Ranch niet echt geslaagd. Love & Other Drugs is dan al een stuk beter, al schort daar ook nog wat aan. La Doppia Ora is een prettig verwarrende Italiaanse thriller en Let me in net geen exacte kopie van de beste film van 2009 (Let the right one in).

Love Ranch – Taylor Hackford
Cast: Helen Mirren, Joe Pesci; Release: 06-1-2011

Helen Mirren, al tientallen jaren de beste Britse actrice (bekend van The Queen, 2005), speelde vorig jaar in de pure actiefilm RED. Ook dan zie je dat ze prima werk aflevert tussen veel geweld, Bruce Willis en Morgan Freeman. Blijkbaar was ze de serieuze dramafilms even zat, want nu is Mirren terug met het komisch bedoelde Love Ranch, waarin ze een bordeelhoudster speelt. Samen met Joe Pesci (waar is die al die jaren geweest? – niet dat we hem gemist hebben) runt ze de Love Ranch, een bordeel in Reno. We hebben het over de jaren ’70 waarin prostitutie illegaal was, maar dankzij wat omkoping (in natura en in valuta te voldoen) oogluikend worden toegestaan door lokale overheden. Pesci heeft zijn zinnen gezet op een Argentijnse bokser, die dankzij enkele gevechten (uiteindelijk is het doel hem tegen Ali te laten uitkomen) publiciteit voor de Ranch zou moeten genereren. Terwijl Pesci de overheden bespeelt, de christelijke actiegroepen van zich af probeert te schudden en de nieuwe prostituees uitprobeert, ontfermt Mirren zich over de bokser. Aangezien ze met haar persoonlijke zorgen niet bij haar man terecht kan, stort ze zich op de Argentijn.

Vreemde film dit. Een beetje van alles en nog wat: een beetje drama, een beetje komedie, een beetje boksersfilm. Een beetje Million Dollar Baby, Best little Whorehouse in Texas, Boogie Nights, een beetje Cougar Town voor gepensioneerden. Kwalitatief is dit ook al een allegaartje, want Mirren is goed, maar Pesci was terecht bijna vergeten. Het verhaal heeft z’n sterke dramatische mogelijkheden, maar is in het geheel te lang. Love Ranch is niet meer dan een aardige film, maar had ook prima direct in 50+bios kunnen draaien, over een paar maanden op dvd kunnen verschijnen en op een doordeweekse dag op tv over een jaar of twee.

Love & Other Drugs – Edward Zwick
Cast: Jake Gyllenhaal, Anne Hathaway; Release: 6-1-11

Jake Gyllenhaal speelt Jamie, een farmaceutische vertegenwoordiger die Zoloft aan dokters probeert te slijten. Dokters die nu nog Prozac, van de concurrent, voorschrijven. Jamie weet iedereen om te praten, maar breekt als sales representive pas echt door als zijn bedrijf (Pfizer) Viagra op de markt brengt. Ondertussen leert hij Maggie (Hathaway) kennen, die graag meaningless sex met hem heeft, maar geen relatie wil. Maggie heeft Parkinson en kan zich niet voorstellen dat iemand (en ze wil het ook niemand aandoen) met een patiënt een relatie zou willen hebben.
Een goede romantische komedie waar je bij weg kunt zwijmelen, maar je ook niet aan de stompzinnigheid irriteert, is best zeldzaam. Een romcom hoeft ook geen origineel verhaal te vertellen: hij moet romantisch zijn en komisch. Vooral dat laatste ontbreekt er vaak aan. Love and Other Drugs is best humoristisch, maar dankt daar niet zijn best wel aardige kwaliteit aan. Dankzij het feit dat Maggie ziek is, is dit ten eerste een romantisch drama (romdram?). Als je daar ‘Love-story’-achtige ideeën bij krijgt, klopt de beschrijving toch nog niet helemaal. Want juist de humor zorgt voor verlichting in dit drama. Alsof dat nog niet genoeg is, geeft de film ook nog eens een licht satirisch kijkje in de farmaceutische wereld (maar weer niet zo goed als Thank you for smoking dat met de tabaksindustrie deed). Opvallend trouwens dat vooral Pfizer met naam en logo wordt opgevoerd en er qua verkooptactieken heus niet zo goed vanaf komt. Opvallend ook dat Pfizer zich vervolgens, middels een persbericht, op rustige toon van de bemoeienis met de film distantieert. Het boek waarop deze film gebaseerd werd, was geschreven door een ex-medewerker die wel na publicatie werd ontslagen.
Love & other drugs is dus een humoristisch, romantisch drama met toevoeging van een beroepsgroep-satirisch element. Deze film wil veel, misschien net iets teveel. Regisseur Zwick, die hiervoor naam maakte met veel actiedrama’s (Defiance, Blood Diamond, The Seige), maar ooit doorbrak met de romcom About Last Night (1986) zet in op een complexe film die drie films in zich heeft en komt op alle drie de punten tekort. Toch is dit verre van een misser, want Zwick schiet te kort, maar houdt veel over dankzij de chemie tussen Hathaway en Gyllenhaal – die zowel de humor, als het drama aankunnen.

Let me in – Matt Reeves
Cast: Chloe Moretz, Kodi-Smith McPhee, Richard Jenkins; Release: 13-1-2011

Owen (McPhee – het jongetje uit The Road) krijgt een nieuw buurmeisje genaamd Abby (Moretz – de Hit-girl uit Kick-Ass). Hij is twaalf jaar, negen maanden en drie dagen, zij is al zolang twaalf als ze zich kan herinneren. Zij kan geen vrienden met hem worden, zegt ze. Maar ze worden het toch en dat komt hem goed uit, want hij wordt op school gepest en kan wel wat hulp gebruiken. Haar hulp is echter nogal onverwacht en onorthodox. Ondertussen wordt er een moordenaar gezocht in het stadje en raakt de ‘vader’ van Abby gewond onder verdachte omstandigheden.
Remakes worden vanuit commercieel oogpunt geproduceerd om een nieuwe doelgroep te bedienen. De laatste tijd is het weer aan alle kanten raak. In Nederland werd de twee jaar oude Vlaamse film Loft dunnetjes overgedaan en remakes van True Grit (Coens Brothers) en The Mechanic staan op stapel. Hollywood herhaalt oude hits met nieuwe sterren omdat jongeren niet naar oude films zouden kijken (denk aan Hairspray), maar scout ook in het buitenland naar recente cultfilms. Simpelweg omdat Amerikanen niet naar ondertitelde films kijken uit bijvoorbeeld Japan of Spanje (The Ring, [rec]). Let me in is een remake van de iets rauwere (qua horror) en de iets fijnzinnigere (qua jeugdvriendschap) Zweedse cultfilm Let the right one in uit 2009 (film van het jaar volgens vele critici).
Voor een commerciële US-remake van een niet-engelstalig origineel is Let me in heel goed geslaagd. Qua scènes en dialogen lijkt het soms een exacte kopie, maar qua sfeer en toon is de remake net even anders. Ga naar de bioscoop voor de best wel behoorlijk goede Amerikaanse vampierenfilm of zoek elders naar de indringende, verrassende, beladen en bloeddorstige Scandinavische film over opgroeien onder vreemde omstandigheden.

La Doppia Ora (The Double Hour) - Giuseppe Capotondi
Cast: Kseniya Rappaport, Fillipo Timi; Release: 13-1-2011

Een in een Italiaans hotel werkend kamermeisje uit Slovenië ontmoet tijdens het speeddaten een voormalige politieagent. Voor Sonia is het speeddaten nieuw, Guido is een vaste klant sinds zijn vrouw overleed. Vervolgens leren de twee elkaar in sneltreinvaart kennen. Als Guido haar meeneemt naar de villa waar hij zijn werk als bewaker doet, vindt een overval plaats waarbij hij overlijdt. Sonia blijft alleen over met allerlei verdenkingen en angstdromen waarin Guido terugkeert. Of zijn het geen dromen?
Als je op je horloge kijkt en er staat 20:20 of 16:16 dan is dat per toeval een dubbeluur. Dit nutteloze feitje leert Sonia van Guido. Sonia wordt later een keer wakker uit een bevreemdende droom en ziet dat haar wekker 05:05 aangeeft. Niet alleen dubbel uur, maar tevens een SOS. La Doppia Ora (The Double Hour) is een thriller met oog voor details. Het is ook typisch zo’n film die je een tweede keer kunt zien, waarbij dan pas allerlei belangrijke zaken op hun plek vallen. Niet alleen qua spanning, maar ook qua drama zit het goed in deze Italiaanse film. En doordat je goed mee kunt leven met Sonia en overtuigd bent van haar verliefdheid en latere verwardheid, komt dat ook de spanning ten goede. Mensen die helderheid zoeken in thrillers met duidelijke goede en slechte karakters, kunnen deze film beter overslaan, maar als je graag vakkundig op het verkeerde been wordt gezet, is La Doppia Ora een prima film voor je. Voor Amerikaanse producers is dit weer een prima Europese film om even voor een groter publiek te remaken, met Depp en Jolie niet in de hoofdrollen, maar over hen later meer.

Ricco van Nierop