Walk the line 2012: vrijdag

De derde editie van Walk the line was een vreemde editie. Het bedreigde festival had vooral zaterdag last om de zalen vol te krijgen, terwijl vrijdag het te verwachten hoogtepunt (Bombay Bicycle Club) wat tegenviel, waren er op beide dagen wel weer genoeg nieuwe acts die het ontdekken waard bleken. Een verslag van de vrijdag in tekst en beeld met aandacht voor de hoogtepunten: Rams Pocket Radio, Moss, Magnetic North, Tellison, Beth Jeans Houghton, Pulled apart by Horses en dieptepunt Willy Moon.

Hun cd heet ‘I’m under the house, I’m dying,’ de zanger op het podium van de Supermarkt zingt ’I heard a whisper from the ceiling,’ terwijl achter de band een schilderij hangt met een portret van de zanger. De vier Antwerpianen van Hickey Underworld houden van verwarring schelppen, dat mag duidelijk zijn. Muzikaal gooien ze bijvoorbeeld ineens een rustig, jazzy liedje tussen hun verder metalige set aan melodische takkenherrie. Dat kunstacademie-gedrag schudden ze nog wel van zich af.

In het Nutshuis staan deze dagen de vriendelijke bandjes, de vierkante hoge ruimte in het oude gebouw leent zich er goed voor en de Mexicaanse biertjes helpen een handje. Treetop Flyers is een stel meerstemmig zingende countryfolkies. De bassist heeft een Neil Young-shirt aan, maar ook aan hun muziek is wel te horen dat ze teruggaan naar de ‘70’s. Aan de steeds vollere zaal vol meedeinende stelletjes te zien, maken ze goede wiegeliedjes. Leuk optreden, hoogstens iets te gemoedelijk.

Rams Pocket Radio opent de grote zaal van Het Paard. Niet iedereen blijft even geïnteresseerd bij de emo-rock, maar de songs zitten goed in elkaar. Duidelijk een bandje dat potentie heeft, alhoewel ze nog niet hun perfecte sound gevonden hebben. Het kabbelpiano-werk van de zanger en zijn gehijg zijn geen pluspunten, maar de meezingende bassiste maakt veel goed.

Een podium met een drumstel, een dj-set en een microfoonstandaard. Dan neemt een dame achter de drums plaats en een jongen achter de draaitafels, gevolgd door een gitariste. Als ze hun rockabilly beginnen te spelen en vooral de gitariste met haar heupbewegingen de blikvanger blijkt, wordt de nieuwsgierigheid naar zanger Willy Moon groter. Dit klinkt en oogt erg lekker. Als Moon dan opkomt, compleet in het wit en met een net gekamde crewcut, weet hij enkel tegen te vallen. Zijn gilletjes komen nog net boven de muziek uit, maar van zijn zang blijft niets over – en dit ligt niet zozeer aan de geluidskwaliteit. Slappe songs. Denk de zanger weg en je hebt een leuke band.

Beth Jeans Houghton compenseert met enkele rock ’n roll songs, terwijl haar aangename set verder vooral bestaat uit een bevreemdende mix van folk en glamrock. Met haar hoge aria-stem (in samenzang met haar muzikanten) heeft ze zeker eigenheid en ook haar songs klinken veelbelovend. Wel stelt ze vreemde vragen tussen de liedjes door: ‘Did anyone use shampoo the last 24 hours?’ en are there any children here?’

Op weg naar Moss in de grote zaal denk ik af te kunnen snijden door het Paardcafé heen, maar als ik ternauwernood door de geluidsmuur van Drive Like Maria heen ben, moet ik nog door tientallen dansende mensen in de gang. Er zit weinig anders op dan meedansen op de prettige herrie.

Beste optredens van vrijdag volgens fotograaf Edwin Bergeman: Drive Like Maria, Tellison, Moss.

Moss levert ondertussen het hoogtepunt van de vrijdagavond. De band staat als een huis voor een volle grote zaal. Zanger Dorleijn is goed bij stem en de rest van de mannen hebben er ook zichtbaar zin in. Al zijn ze soms moeilijk te zien met al die projecties over hun lijven heen. Afleidend is het echter niet, want je word door de gloedvolle gitaarmuziek meegesleept. Moss bewees misschien wel de beste alternatieve band van Nederland te zijn.

Pulled Apart by Horses had op een vorige (uitverkochte) editie van dit festival (of voorganger Music in my Head) voor een propvolle, niet meer in te komen, snikhete kleine zaal gezorgd. Nu kun je met gemak nog in de niet echt loskomende mosspit komen. Wel is het druk en warm bij de opgefokte grungemannen, waarbij de zanger nog iets beter moet leren timen. Om nu al bij het tweede liedje het publiek in te duiken, is wat vroeg. Eerst wat meer credits opbouwen met goede meeblersongs, dan gek gaan doen om het publiek nog gekker te maken.

The Magnetic North brengt twee violen en een cello in combinatie met keyboards, drums en gitaar. Het levert lieve, sferische indiefolk op. Het optreden is mooi, maar had misschien nog wel indrukwekkender geweest als zangeres Hannah Peel alleen was gekomen en enkel songs van haar goede soloplaat Broken Wave had gezongen. Maar je kunt als recensent niet alles hebben.

Terug in het Paard is het weer goed vol voor het Britse Bombay Bicycle Club. De vier mannen + een vrouw maken opzwepende gitaarmuziek en weten soms twee, drie songs lang de spanning en de hoge kwaliteit vast te houden, maar dan zakt het weer in met suffe songs. Ondanks dat ze al een paar jaar bezig zijn, zijn de mannen + vrouw nog geen volwassen band, terwijl ze het jeugdig enthousiasme alweer een beetje kwijt zijn. Groeistuipen, komt wel weer goed. Gewoon over een paar jaar nog eens checken, dan zijn het vast grote helden (of hele gedreven tramconducteurs).

Tekst: Ricco van Nierop, Foto's: Edwin Bergeman

Lees ook het verslag over de zaterdag.
Lees ook de column van Edwin Fagel over het rechterbeen van Kami Thompson en de waarde van kunst.