Ouwe Koeien
Toen de vorige Paus zich rond Kerst 2012 weer eens verlustigde in een stevig potje verbaal potenrammen, besloot ik in de pen te klimmen. Het homohuwelijk een bedreiging van de wereldvrede noemen, kon het nog gekker? Als actief lid van de homogemeenschap voelde ik me aangesproken. Naar goed christelijk gebruik wilde ik Ratzinger overdrachtelijk mijn andere wang toekeren. Ik pakte het groots aan en plande een bundel van vredesboodschappen, getiteld: ‘Liefdesbrieven aan de Paus’.
Ik kwam niet verder dan een paar zinnen. Het ging eigenlijk al mis bij de titel. Eenmaal vals ingezet, komt het zelden goed. Elke musicus zal dat kunnen beamen. Om kort te gaan, mijn ene wang gloeide nog te hevig na. Hier de openingsscène van de inleiding op de eerste brief, ‘Nomen est Omen’.
Een kind uit de menigte: ‘Kijk, daar lopen Liefde & Vrede hand in hand!’
Ratzinger veerde verschrikt op. Hij keek naar links, hij keek naar rechts. Zijn diepliggende ogen, glanzend als kraaltjes in de zon, speurden de horizon af tot hij het paar in zijn vizier kreeg. Angst, vertwijfeling en ten slotte boosheid deden zijn gelaat vertrekken tot een grimas.
Hij brieste zijn kardinalen toe: ‘Ik roep op tot een Concilie! Ik eis een onderzoek naar het geslacht van de twee!’
De pauselijke lippen krulden op van woede. Twee vlijmscherpe tandenrijen werden nu zichtbaar. Omstanders zeggen dat zij hem hoorden grommen: ‘En O wee, als de twee van hetzelfde geslacht blijken te zijn...’
Ik stopte maar met het hele project. Hier kon niets goeds uit voortkomen, zoveel was duidelijk. Iets dergelijks moet de Paus ook gedacht hebben toen hij een paar maanden later zijn abdicatie bekendmaakte. Naar eigen zeggen had God hem tijdens een ‘mystieke ervaring’ ingegeven af te treden.
De Italiaanse krant La Repubblica duidde de reden tot abdicatie meer in wereldlijke richting. De Paus zou kort ervoor een rapport onder ogen hebben gekregen over de omvang van sekspraktijken, corruptie en machtshonger in het Vaticaan. Zo zou er een heus ondergronds homonetwerk bestaan, waarin leden op verschillende plaatsen in Rome en Vaticaanstad seksbijeenkomsten organiseerden.
Hoe ging die uitdrukking over de splinter en de balk ook alweer? Ach, natuurlijk. Zie Mattheus hoofdstuk 7, vers 1-4: ‘Oordeel niet, opdat er niet over jullie geoordeeld wordt. Want op grond van het oordeel dat je velt, zal er over je geoordeeld worden, en met de maat waarmee je meet, zal jou de maat genomen worden. Waarom kijk je naar de splinter in het oog van je broeder of zuster, terwijl je de balk in je eigen oog niet opmerkt?’
Afijn. Exit Benedictus. Dacht ik.
Ondertussen schreed de tijd voort. Vorige week bleek er weer een - inmiddels overleden - Nederlandse bisschop schuldig te zijn geweest aan kindermisbruik. En al lezende realiseer je je weer dat dit slechts het topje van het topje van de ijsberg is; het resultaat van onderzoek dat zich logischerwijs beperkt tot traceerbare gevallen van de afgelopen decennia.
Ik vroeg me hierboven af of het nog gekker kon. Bij Benedictus wel. Over het misbruikschandaal zei hij ‘dat het leek alsof God soms sliep’. En ik maar denken dat het de tientallen bestuurslagen van priester tot Paus waren geweest die jarenlang hadden liggen ‘slapen’.
Lees hier de voorgaande column van Tim Mathot:
Uitbundigheid (april 2014)