|
|
|
|
Sorry, dat ook de Recensent u gaat lastig vallen met de Nederlandse kaskraker van deze herfst. Phileine zegt sorry zal het jonge publiek naar zich toe trekken vanwege schrijver Ronald Giphart, soapster Michiel Huisman en seks, maar dat laatste was al duidelijk na het woord Giphart. Het wat oudere publiek zal toestromen op de naam van de regisseur, bekend van Zusje, en op de Katja Schuurman voor intellectuelen, Kim van Kooten.
Phileine was de opener van het Utrechtse filmfestival en één van de prijswinnaars. Terecht gingen de scenario-, regie- en hoofdprijs echter naar Van god los en De tweeling. Dat Kim van Kooten de beste actrice van het jaar was, lag meer aan de geringe competitie van Maryanne van Reeden (Liever verliefd) en Katja Schuurman (Interview) dan aan haar rol. Want wat doet Van Kooten in deze film behalve het niveau een beetje opkrikken?
Voor een slechte film kent Phileine zegt sorry wel erg veel goede elementen. De dialogen zijn scherp en bij tijd en wijle geestig, Van Kooten en Michiel Huisman zijn goede acteurs wier uiterst appetijtelijke billen mooi in beeld worden gebracht door goed camerawerk, Westdijk zorgt voor verrassende filmische grapjes en hij houdt er de vaart goed in. Robert Jan Westdijk, die na zusje het tegenvallende Siberia maakte, haalt stripachtige trucs met Phileine uit. De film begint met Bond-achtige muziek waarna Kim/Phileine in catsuit (Emma Peel) met wapen in de hand om de hoek komt kijken. In het witte decor ontwaardt ze vele naakte vrijende mensen. De grap zit in het feit dat die mensen oud zijn. Als ze later uit haar vel springt, gaat ze door plafonds en daken heen, de ruimte in waar ze een enorm zuurtjeshart tegenkomt. Als ze ook nog een ruimtepak aankrijgt en er klassieke muziek klinkt, is de verwijzing naar Kubrick’s A Space oddity 2001 compleet.
|
|
Als de vormgeving origineel is en de dialogen scherp zijn, wat gaat er dan mis? Ten eerste Kim van Kooten. Een goed actrice, zoals uit Zusje, Mariken en De belager blijkt. In de Filmkrant meldt Belinda van de Graaf dat ze geen comédienne en geen lekkere bitch is. Ik zou beide beweringen kunnen tegenspreken, maar belangrijker is dat het op een ander vlak misgaat in haar rol van Phileine. Het type dat ze moet spelen, is een bitch, die denkt dat ze zonder pardon door het leven kan stappen. Dat ze kan geven en vooral nemen wanneer ze wil. De les die ze moet leren (sorry zeggen, dus eigen fouten leren toegeven) is er één voor een brutaal, maar naïef meisje. Dit laatste straalt Van Kooten geen moment uit. Of ze slecht acteert of teveel last heeft van haar imago is moeilijk uit te maken. Het blijft ongeloofwaardig om een te oude en verstandelijke Van Kooten te zien die zo’n dom brutaal meisje speelt.
 Het grootste probleem van Phileine zegt sorry hoeft in het genre van de comedy geen enkel probleem te zijn. Om een flutverhaal valt vaak nog genoeg te lachen. Doordat de film in volle vaart de eerder genoemde grappen en beeldtrucs erdoor heen haalt, valt in eerste instantie niet eens op dat het nergens over gaat. Alsof je een zak overheerlijke snoepjes hebt leeggegeten. Heerlijk, maar vlak na de consumptie heb je alweer honger.
Oscar Krieger
|
|
|
|
|
