• Artiest: The Pet Project
  • Titel: The Pet Project
  • Label: Eigen beheer
  • Datum bespreking: 21 November 2006

Je eerste kast, je eerste biertje, je eerste rug


Weet ullie dat wel. Weet ullie wel van de hoed, weet ullie van de rand. Weet ullie afwijkende formaten wel. Weet ullie wel van Berlijn, waar anders dan Berlijn, in Berlijn is het fijn, met de trein naar Berlijn. Weet ullie wel dat er in Berlijn vijftig teeplabels aktief zijn, of meer, of minder, ik heb ze zelf niet geteld, ik heb het van horen zeggen & als dingen maar spektakulair of interessant genoeg zijn, lul ik ze klakkeloos na, zo ben ik wel.

Zoveel teeplabels. Terwijl toch de teep een afwijkend formaten heten mag inmiddels. Vroeger niet. Vroeger was het anders. Toen werden nieuwe albums op muziekcassette (MC) en langspeelplaat (LP) uitgebracht. Je had nog iets te kiezen. Tegenwoordig hep dat allemaal nergens meer voor nodig, want we hebben de seedee. En alles wordt op seedee uitgebracht, als het niet op mp3 of iets diergelijks wordt uitgebracht. En de elpee en de emsee, dat zijn afwijkende formaten geworden.

En wie afwijkt, wijkt af met een reden. Ik weet dat dat niet waar is. Ik weet dat dat gelul is van mensen die willen dat alle neuzen dezelfde kant op staan, das ganzen volk sagt JA. Maar toch. Martien van Bergen, ge weet wel: van Blimey!, en beeldend kunstenares Esther van Waalwijk komen als The Pet Project met The Pet Project en ze brengen dat op vinyl uit. Ik krijg dat tuisgestuurd. Ik verwijder de kartonnen enveloppe. Ik zie die elpee en denk Waarom is dit een elpee?

Weet je nog hoe tof het artwork van een elpee kon zijn, en weet je openklaphoezen nog, en weet je binnenhoezen nog? Ja? Niets van al die tofheid bij The Pet Project; het is een saje hoes & een saje binnenhoes & het vinyl heeft niet eens een kek kleurtje als rood ofzo. En ik denk Waarom is dit een elpee? En ik begin denken dat het misschien gewoon maar een elpee is omdat het bijvoorbeeld geen seedee is. Soms is dat zo met logica. Doch mun franc viel toen ik op een zaterdagmiddag naar deze elpee ging luisteren. Het was een zonnige dag, het was in ergens een nazomer van dat vreselijke jaar 2006 (& ik heb deze elpee al schandalig lang in huis), mun vrouw was van huis en ging voorlopig niet terugkomen en ik ging naar boven, naar de loozjeerkamer waar ik sedert kort mun ouwe stereotoren weer in ere heb hersteld. De enige die geregeld loozjeert in de loozjeerkamer is mijn kleine nichtje en daarom hangt het er vol met posters van tekenfilms en -series, en heel het bed staat vol met knuffelbeesten. En ik zat daar, met mijn rug tegen de kast geleund, en ik dronk een biertje, want het was een warme dag (zei ik dat al?) en The Pet Project begon te weerklinken en ineens wist ik waarom dit een elpee moest zijn en geen seedee kon zijn. Deze elpee klinkt veels te veel als uw allereerste plaatje om een seedee te kunnen zijn.

Er is een hele generaasie lui daarbuiten wier allereerste plaatje wellicht gewoon een seedee was, maar voor ons ouwe lullen was ons allereerste plaatje op vinyl: het was een elpee (of, authentieker nog, een singeltje). En The Pet Project van The Pet Project klinkt als dat allereerste plaatje. Het klinkt als Ivor Cutler, als The Velvet Underground, als Music From The Body van Roger Waters en Ron Geesin, als de ouwe Pink Floyd, als Syd Barrett, als The Kinks misschien wel, hier en daar. En hoewel deze vergelijking in mijn geval eigenlijk nergens op slaat aangezien al mijn eerste plaatjes allemaal metalplaten waren; toch is het alsof The Pet Project mij terug neemt. Terug naar de tijd van. De bijl kwam nog niet van links, de gesel Gods kwam nog gewoon van boven. Het is alsof ik daar in die posterkamer met die knuffelbeesten op het bed almeteens met mijn 1ste rug tegen mijn 1ste kast geleund zit en mijn 1ste biertje drink en naar mijn 1ste plaatje luister. En zoals het gaat met 1ste plaatjes zul je de jaren des onderscheids bereikt moeten hebben om te horen wat je nu nog niet hoort. Om bijvoorbeeld de verstilde melankolie in het elegante wiegeliedje Burnt Paper te horen, om het herfstregentje in What d'you do? te zien vallen, om te voelen hoe LIttle Dog je verdronken kop weer droog blaast en om de tedere streling die When Christa Päffgen Spoke To Me te ondergaan. Daar kan nu echter nog geen sprake van zijn. Want met mijn 1ste oren hoor ik The Pet Project nog niet zo goed. En subiet ga ik mijn maat bellen.

Maat, ga ik hem zeggen, ik heb een plaatje gekocht. Het trekt een beetje op The Velvet Underground, Maat. Het is erg goed, Maat.

En later die dag gaat Maat komen. En we zullen The Pet Project laten spelen. En Maat gaat de elpee zeker en vast willen tepen. We zullen biertjes naar boven smokkelen (Mijn Moeder Mag Dat Niet Zien). En terwijl de teep draait zullen we praten over de ogen waarmee we de wereld gaan bezien als we oud zijn. Als we de kop vol rimpels hebben. Als we The Pet Project zoveel beter begrijpen dan vandaag. Als we alles wat we nu nog voor ons hebben alweer lang achter ons hebben. Als we staan, hoog op de suikerheuvel.

En de plaat zegt klak en de teep zegt ook klak.

Maat, zal ik zeggen, je kunt geen twintig zijn op de suikerheuvel.

tim donker