Groovy baslijntjes
en dansbare boosheid

Vrijdag 9 en zaterdag 10 juni komen serieuze popliefhebbers aan hun trekken in het Paard. Daar vindt voor de vijfde keer The Music in my Head plaats. Het festival van de organisatie van Crossing Border is uitgegroeid tot een verzamelplek voor liefhebbers van alternatieve bands en singer-songwriters. Maak dus ruimte in je hoofd voor nieuwe muzikale ervaringen.

The Music in my Head heeft een goed oor voor onbekende nieuwe bands. Zo stonden GEM, zZz, Dogs die in hot cars, I am Kloot, Dayna Kurtz, Ane Brun, Marike Jager, Elbow en Clap Your Hands Say Yeah al vroeg in hun carrière in Den Haag. Dit jaar is het de beurt aan de jonge gasten van Secret Machines, The Pippettes, Maximo Park en het Haagse Doll House Drama. Daarnaast spelen ook enkele oude bekenden op het festival, zoals John Cale en Ron Sexsmith.
De meest interessante band van dit jaar heet Editors en is jong en nieuw. Toch kan de Engelse band niet onbekend genoemd worden, gezien hun snelle groei het afgelopen halfjaar. deRecensent sprak met bassist Russel Leetch (24) over groovy baslijntjes en dansbare boosheid.

Birmingham

Editors wordt in 2000 opgericht door vier studenten muziektechnologie in Birmingham. Deze stad werd op de muzikale kaart gezet door Slade, UB40 en Duran Duran.

Russel Leetch hierover: “We hebben natuurlijk niet veel met die bands, maar toch voelen we ons een echte Birminghamband. Ondanks dat er niet echt een muziekscène is, hebben we thuis een enorme fanbasis opgebouwd in de loop der jaren.”

Back home

“Onze debuut-cd The Back Room kwam precies een jaar terug uit. Dat lijkt al een eeuw geleden, maar pas in december begon het te lopen en ook direct hard. We deden het voorprogramma van Franz Ferdinand, de single Munich werd opgepikt en de aanbiedingen kwamen uit Europa en Amerika. Vervolgens hebben we veel lol gehad door acht weken lang door de VS te toeren en shows in Japan en Europa te doen. Veel kleine zalen gezien en radio-optredens gedaan. Ondertussen werden we thuis steeds groter. Vreemd om zo weer thuis te komen. Het resultaat is dat we vanavond als hoofdact voor 5000 man in Londen optreden. En dat drie avonden achtereen en al maanden uitverkocht. That’s pretty exciting!”

Geboren in de 80’s

Editors wordt in de pers veelvuldig met bands uit de jaren 80 vergeleken, vooral met Joy Division en Echo & The Bunnymen. Russel Leetch kan een zucht niet onderdrukken. “Pfff. Een zeer slappe vergelijking. Echt een mediading. Natuurlijk zijn het goede bands en hebben we ze wel eens gehoord. Maar we waren nog niet eens geboren toen die bands op hun hoogtepunt waren. Ik voel me veel meer verbonden met bands als The Strokes, Elbow, REM en Radiohead. Als bassist heb ik Colin Greenwood (Radiohead) zeer hoog zitten. Hij speelt interessante baslijnen met een groovy melodie. Ook ik probeer niet een hele song hetzelfde te spelen, maar de baslijn rustig op te bouwen en te variëren.”

Uitlaatklep

De songs van Editors zijn al getypeerd als dark disco en white boys getting funky. “Dat laatste slaat specifiek op het nummer Sparks en is een inside joke bij ons,” vertelt Russel. “Zo van, laat ons eens lekker funky gaan lopen doen als bleke Engelse jongetjes. Maar er zit zeker een danselement in onze muziek. Vooral bij optredens leven we ons uit bij de snellere songs. Er zit boosheid in de manier waarop we die songs brengen. Maar juist door het tempo en de ingetogen agressie kun je die boosheid ook direct weer loslaten. Dit gevoel hebben wij niet alleen als band op het podium, ook het publiek blijkt veel kwijt te kunnen in onze muziek.”

Nederlands publiek

Dat het snel gaat met Editors, blijkt wel als ik Russel vraag naar de dvd van het Paradiso-optreden die in Nederland uitkomt bij de heruitgave van The Back Room. “Die dvd is geheel langs me heen gegaan. Maar de Paradisogig zeker niet. Dat was een erg goede show. We hebben al diverse optredens in Nederland gedaan en het publiek is enthousiast. Niet voor niets komen we nu terug voor Pinkpop en The Music in my Head.”
“Festivals zijn leuk om te doen. Daar pik je toch mooi wat gratis optredens mee. Dat voelt nog steeds als een cadeautje. Dat je gewoon je kleedkamer uitloopt en zo The Pixies, Morrissey of Bloc Party kunt gaan bekijken. Ik weet toevallig dat Secret Machines op The Music in my Head staat. Dat is een goede band, die ik al lang niet meer gezien heb. En My Latest Novel uit Glasgow heeft een geweldig album uit. En ik zie ook Kill the Young uit Manchester op het programma staan. Straks hebben we niet eens tijd om zelf te spelen!”

Ricco van Nierop