Komfortabel verdoofd

Wat is er nog?
Gordijnen zijn er nog

Wat is er nog?
De avond is er nog

Wat is er nog?
Heel stil schreeuwen is er nog

Wat is er nog?
Hier zitten is er nog

Wat is er nog?
De jeuk in mijn navel is er nog

Wat is er nog?
De roodwijn in mijn glas is er nog

Wat is er nog?
Wachten op dingen die nooit komen gaan is er nog

Wat is er nog?
Puntje pist paaltje is er nog

Wat is er nog?
De straten zijn er nog. De mensen in de straten zijn er nog. Leo en Janine zijn er nog

Wat is er nog?
Indikken, vertragen, stilstaan is er nog

Wat is er nog de wereld is er nog (without vision, we see only this world) (this world’s got nothing for me) (al een wereld kan doen is verschijnen) en bezopen zijn is één ding, nooit meer honger hebben is een ander.

Alleen maar stil,

en wit.

En je denkt Een heel klein beetje mjoeziek zou het beter maken.
Een heel klein beetje mjoeziek om het af te maken.
Een heel klein beetje mjoeziek om me gek te maken.

Deze seedee kon het zijn of die of die of weer een andere of dan maar die. Maar de deurmat is er ook nog. De deurmat is altijd daar. De deurmat bevat vaak modder en dorre blad’ren, en soms seedees. Vandaag was zoon dag, en waar liet je die seedee weer?

(waarom ruim je je werktafel niet eens op waarom doe je niet eens wat waarom ga je er niet op uit waarom maak je geen lange reis waarom ga je niet naar Llanera waarom ga je niet in bad waarom scheer je je niet waarom sta je niet op waarom loop je niet eens naar daar en dan weer terug waarom doe je niet de vaat waarom ga je niet naakt op de vloer liggen waarom draai je niet een seedee waarom lees je niet een boek waarom ruim je je werktafel niet eens op).

Koffietonen in mijn bier.

Mijn lief, koffietonen in mijn bier.

(waarom schrijf je het niet van je af, hebben mensen me wel gevraagd. mijn antwoord is altijd hetzelfde. waarom viel Mount Buzhou van Lerin / Hystad toch zo tegen?, zeg ik dan. niet altijd weten mensen even goed waar dat antwoord op slaat)

Waarom is die enveloppe toch zo wit, en waarom de seedee in/

Our Blood , zo heet die seedee. I Am Oak, zo heet die band. Thijs Kuijken, zo heet diene mens. En zijn klanken zijn warm.

Zijn klanken zijn zo warm.

O God wat zijn zijn klanken warm.

Dit is een warm bad dat nooit afkoelt.
Dit is een warm bad dat nooit afkoelt.
Dit is een warm bad, dat nooit afkoelt.

Waarom is dit wat het is?

Dit is een sauna. Dit is Sauna.

Dit is nieuw, zo zegt de bio. En “nieuw” is het toverwoord in De Industrie. Reklameer het als nieuw, dan kopen de mensen het wel (jahaa, dat is weer nieuw doen mijn zoon en ik altoos André van Duin na als we winkeltje spelen) (een winkeltje waar van alles te koop is maar dat niks echt heeft).

“[E]en nieuw geluid, dat volwassener en minder folky is”, is wat dit is.

Peins: dat breekbare lofigeluid oversausd met lagen overbodig geluid die elk nummer presies als het voorgaande nummer doen klinken.

Ik dacht aan Sauna, de laatste vergissing die ik aangaande Mount Eerie gemaakt heb (sorry elverum, maar ik koop nu echt nooit meer een plaat van je. je hebt me sedert je jezelf Mount Eerie bent gaan noemen te vaak teleurgesteld).

Maar ik dacht ook aan een sauna dus. Het is alles zo loom, zo vreselijk loom, zo ondraaglijk warm en loom en ijl en alles aan alle zintuigen onttrekkend stomig.

Maar ik dacht ook aan het soort van popballade als die in de eeties en nainties wel gemaakt werd. Eternal Flame, The Streets of fuckin’ Philadelphia, Don’t Give Up, The Promise You Made (al weet ik niet of die laatste tekniezerwijze wel een ballade heten mag) --- de zoem opgeteld bij de ijlte en allee daar hebt ge uw emoosjoneel uitdruksel.

Wel.

Op On Claws vroeg Kuijken nog een of andere joe: “Have you changed?”.

Wel.

Joe tsjeenst, Thijs, joe tsjeenst. Volwassener dus, okee. Wel. Als dit is wat grownups doe, dàn in jezusnaam die vervelende zak van een Peter Pan maar.

(een van de mooiste passaazjes uit de spaanse literatuur is Suso De Toro’s anti-Peter Pan tirade in TikTak)

Waarom zou iemand zich builen vallen aan Our Blood?

Deze is zo warm en ijl en gelijkmatig en zo fijn glad geschuurd. Het heeft niets meer om je aan te snijen.

Waaom zou - ?

Deze hier bouwt je een huisje. Het is er warm en veilig. Maar veilig is saai’s naastebuur.

Nee saai is het woord niet. Gezellig misschien. Aangenaam. Komfortabel verdoofd.

Deze hier bouwt je een huisje. “Even lekker opgeveiligd zitten” zegt mijn zoon van drie als hij een hut gaat bouwen. Dan doet hij iets met dekens en kussens rondom een stoel en dan gaat hij daarachter zitten. Dan zit hij “opgeveiligd”. Als alle kieren dicht zitten, en hij niemand meer kan zien, of iemand hem. Zoiets is deze seedee. Even lekker opgeveiligd zitten.

Even je huisje. Even niemendal meer voelen.

Lekker binnen blijven.

Laat me maar doen. Ik blijf binnen. Laat me maar zijn. Een dag zonder schoenen. Een dag zonder zin.

De landerigheid. Het hangen.

En het zonlicht gaat zacht door me heen. En het zonlicht gaat traag door me heen.

Alle lucht komt tot een stastil, uiteindelijk.

Thijs Kuiken zingt de lucht tot staan. Dat zou een geweldig kompliment moeten zijn, maar is het niet. De liefelijkheid ervan gaat me al na enkele nummers geweldig op de zenuwen werken.

Nee wacht. Schrap “geweldig”. En schrap “zenuwen”. Na een tijd gaat dit een beetje heel erg veel weinig niets meer doen met me.

En op twede gedacht is Our Blood misschien juist wel de soundtrack van de volwassenheid. Alles komt tot stilstand, alles wordt vol met watten gepropt. Niets mag nog hevig, geen stap wordt hier nog naast het pad gezet. Alles immer hetzelfde, tot de dag je sterft. En de gele rivier is bevrozen.

Leven gekrompen tot bestaan. En het belendende is altijd de zoem.

Is de stilstand de zoem?

Ik weet het niet.

De stad maakt onhoorbaar geluid, zei Annette ooit. Dat merk je alleen onbewust, en uiteindelijk wordt het je dan teveel. Ik knikte maar, ik wist niet zo goed waar ze het over had. Ik mocht met haar drinken, naar haar moje gezicht kijken, en naar haar gedacht luisteren.

Was het de zoem, Annette?

De zoem van Our Blood of de zoem van een zwoele zomeravond of de zoem van net niks of de zoem van de dingen die gaan zoals ze gaan of de zoem van haar zwijgen misschien?

Die stem van Kuijken, dat is ook een soort van zoem. Een mug. Het zit veel te dicht rond mijn hoofd. En hoe ik ook zwaai en mep, het gaat niet weg.

En de zoem gaat in je kleren zitten als los zand.
Je neemt een verzekering.
Je sticht een vennootschap.
Maar deze zoem raak je niet kwijt.

De zoem is de krimp, en de krimp laat niet af te duren. Het kapselt in. En ik hou van clausterfobiese mjoeziek (laatst nog, net nog, Norman Westberg’s prachtige Not October) (of nu, tijdens het overtikken, Larsen). Maar hier irriteert het kleven. Op mijn huid, op mijn brein, op mijn longen (het ademen stroef, de onvree groot).

“Een slak op een iep duurt korter dan mensen” (mensen duurt te lang).

Of Mark McMorris: “Something went on, and is trying to make its way out of the / dark; I feel it’s movement. // It’s light, but moving so slowly we will collapse from anti- / cipation or rage before it reaches us.”

De traagte van ons bloed, mensen duurt te lang, de traagte van Our Blood, mjoeziek die blijft duren, je blijft luisteren naar hopen op dat wat nooit komen gaat, niet in deze mjoeziek, niet in dit leven.

En dan breekt het zo onherroepelijk dat de tradiesjonele fetisjes –uw loonstrook, erotisisme – altesaam hun pit verliezen. (te zijn is horig zijn aan zijn) (Das Sehn will nicht wissen, und wenig gilt heute und morgen der Jammer).

Het einde is nog niet in zicht & het begin is evenmin nog te zien. Verloren op zee of in de woestijn: mjoeziek zonder randen. Hoe mooi kan dat zijn. Wat kan er mojer zijn? (water kan nog mojer zijn). Maar nu, mun God, nu smoort t me langzaamaan.

(op drift, houtwoord, waren we ooit getrouwd?, een botanist zegt Er zit geld in schelpen). Of als die dromen waarin je/

Wachten naar wat niet meer gaat komen –

Omdat gedacht diskontinu is, maak het daarom nog niet vormloos.

Er zijn dingen die zijn, en er zijn dingen die gebeuren.

Wis “dingen”, en zet “mjoeziek” op die plaats. Wat als mjoeziek zijnd weest, en nooit gebeurt. Is mjienimjalizzum? hoor ik u denk. Maar wederdenk dan maar gauw.

Wij denken en wederdenken en denken en wederdenken dan niet meer. By night everything seems impossible.

Our Blood is wat denkt en niet meer wederdenkt. Absolute nul, de moleculen staan stil en jetzt die ondraaglijke warmte. Het staat, het staat daar maar. Het staat en vult de hele ruimte met zichzelf zodat niets kan bestaan buiten deze seedee.

In de ruimte waar niets meer is, hoe punktueel gaat t toe in die ruimte (ook dat is volwassenheid)-; (gans de zondag herleid tot een sintaksis van stof) - /

Al een wereld kan doen is verschijnen.

Ja en als dan eerst pas na dagen meer en meer wereld verschijnt en de zoem eindelijk luwen gaat (Kuijken gaat in ieder geval niet onopgemerkt je seedeespeler voorbij, zoveel wil ik hem dan wel geven), zit ik daar. Mijn lichaam omgeven door stil. Mijn lichaam omgeven door donker. De komfortabele verdoving van slaap is het enige dat ik nu nog ambiëer.

En de slaap die ik slaap is hoofdloos, en halfdiep.

(tim donker)