Adorno Hield Niet Van Jazz

Das Ganze ist das Falsche.

Ja.

Zeg maar dat Adorno het gezeid heeft.

Wel. Adorno sprak recht, toen, en niet krom.

Ja.

Zeg maar dat ik het gezeid heb.

Je kunt over het Al ook niet plauderen want dan zou je het geheel overstijgen. Das Ganze ist nicht alles, zei Adorno daarom ook nog. Het hoeft niet dat opressieve Ding te zijn waar je alleen maar deel van uit te maken hebt.

Je kunt terzijde het Al gaan staan, het als Al gedachte.

Een vrijhaventje waar je even kunt staan. Even kunt denken. Er zijn alleen fragmenten, denk je. Scherven. Maar soms kan ook jij er niet meer aan ontkomen de delen bijeen te puzzelen tot iets van een som. De gedachte som. En dan: de werkelijke som. Of nog: de fragmenten, alleen.

Het groeit dan zoveel groter dan het werkelijk kan zijn. Zeg maar dat Frank Starik het gezeid heeft.

Nee.

Niet een kat, maar een vrouw.

Nee.

Niet haar kleren, maar haar lijf.

Nee. De momenten dat je dacht dat het ging werken omdat je wist dat de samenstellende onderdelen goed waren, en goed plus goed plus goed plus goed ja dat moest hemels worden, toch?

Nee. Das Ganze is das Falsche.

De avond die wel goed moest worden want dit waren mensen die Dingen te Zeggen hadden, en het restaurant was goed, en de roodwijn was goed, en het voorgerechtje was goed, en alles ging alles ging goed zijn die avond.

De vakansie die goed moest zijn wantut interessantig mikrobrouwerijtje dat op nog geen steenworp was (amai ze werpen die stenen hier wel ver he wiske), en de heuvels die maar nooit eens ophielden te glojen, en een beekje was er ook, en al maanden had je je mooiste aankopen opgespaard tot er een woeste zinderende schreeuwende fluisterende strelende meppende stapel poëzie filosofie romans daar lag te wachten om gelezen te worden daar waar heuvels glooiden en beekjes klaterden en brouwerijtjes mikro waren, en goed, en ow ging dit ging dit ging dit de vakansie van je leven zijn.

Maar het is das Ganze dat das Falsche is.

Er is geen Ganze. Er is maar het volgende fragment niet bij machte het voorgaande te overstijgen. De beetjes mjoeziek die je hoorde op ze innernet BIJvoorbeeld. Dieöfdie zun nieuwste seedee. Of was het een band die je altesaam nog niet kende? Die beetjes mjoeziek die je bijeenpuzzelde tot een Ganze dat verpletterend maarja ook flasch was. Je kunt de mjoeziek niet overstijgen. Er is geen seedee. Er is elk moment maar de mjoeziek die je op dat moment hoort.

O maar het orkest dan? Het orkest verliest zich in de jazz en de rest is niet geloofd. In jazz wordt al eens een muurtje geslecht.

Adorno hield niet van jazz.

En de oer-jazzers hielden niet van plaatopnamen trouwens. Het was dacht ik Dolphy die iets zei over “music gone in the air never to be captured again” (maar nu sieteer ik uit mijn hoofd).

Lucht bestaat. Klanken bestaan.

Zwitserland bestaat.

Uit Zwitserland komt Plaistow. Rook op het water, en vuur in de lucht. Vuurpijlen & moeders van invensie.

Uit Zwitserland komt Plaistow. Youtube hun naam & de suggesties voor Plaistow Patricia zullen niet van de lucht zijn. Ian Dury. Ook hij nu dood. Ik herinner me een huis in ’94. Een huisgenoot was mij net iets te vaak net iets te vrolijk. Ik vrat die tiep niet. Annette en ik lachten soms met hem als we zaten op haar kamervloer, met niets dan duister & roodwijn & Tindersticks om ons te akompaniëren. Maar op een keer vertelde hij, die net iets te vaak net iets te vrolijke vent me een verhaal dat me altoos is bijgebleven. Vrienden haalden hem op bij de kaaksjirurg waar hij een kies had laten trekken. In de auto draaiden ze loeihard Sex & Drugs & Rock & Roll en ramen open en wind waaide en ondanks de pijn voelde die net iets te vaak net iets te vrolijke vent zich goed, toen. Van Plaistow naar de kaaksjirurg – zie je nu wel dat er geen ganze is?

Uit Zwitserland komt Plaistow. Er is geen ganze & ik hoorde beetjes & kneepjes hunner mjoeziek & puzzelde het zodanig aaneen dat ik alras peinzen ging dat Titan wellerus de beste seedee van 2015 ging kunnen zijn.

(er is geen 2015. er zijn slechts getallen op uw almanack)

The minimal verliest zich in de jazz en de rest is niet geloofd.

Adorno hield niet van jazz & Zwitserland is geen jazzland, alsookniet is Oostenrijk. Ik zei daar laatst nog iets over. Toen ging dat over Month of Sundays geloof ik. Ofnee. Laat maar.

Ik bestelde. De seedee kwam.

Ik bestelde. De seedee kwam.

Ik bestelde. De seedee kwam.

Ik bestelde. Je kon dingen doen terwijl je op de seedee wachtte. Je kon een beetje terzijde het Al gaan staan en denke Das Ganze ist das Flasche. Je kon zitten, en kijken hoe het licht vergleed. Je kon wat woorden schrijven ofzo; deze woorden misschien.

Hij kwam. De beste seedee van 2015 lag daar te liggen. Op die deurmat van mij.

Plaistow komt uit Zwitserland en Zwitserland is geen jazzland en Plaistow maakt geen jazz.

Postjazz misschien. Dit is de jazz & dit is de dekonstruksie van de jazz.

Wat het is. Naja. Wat het verder nog is. Wat het ook is. Minimal. Neo-klaasiek. Postrock. Akoestiese IDM (ja), of metal voor pianobasdrumbezetting (ja), of kwasi-akademiese hardcore (ja) of wereldmuziek v/door kamerreizigers.

Kruisbestuiven en dan. Toezien hoeveel meer het deel wordt dan de soms der gehelen.

(alle ganzes zijn het false) (adorno hield niet van jazz)

Er zijn pianotrillers zoals het ervan wemelt in de minimale pianomuziek en dierhalve al half kliesjee aandoen totdat ze zich laten opvullen met rustige dan wel stomende dan wel woeste drumkontrabas-dialoogjes.

Er zijn stukken waarin Johann Bourquenez weinig meer doet dan eindeloos de laagste noot van het klavier herhalen & herhalen & herhalen, wat zeer verstikkend, claustrofobies, dreigend maar dankzij Cyril Bondi’s retestrakke drumwerk (dat er na verloop van (sekonden? minuten? uren? er bestaat geen tijd in deze muziek) bijkomt) ook verrassend opzwepend werkt.

Er zijn stukken die een aan Aphex Twin reminiscerende sinisterheid kennen, en er zijn stukken van een naar Mauricio Kagel hintende abstraksie.

Er is Eluvium-achtige melankolie en er is Pivot Quartet-achtige gekte.

Er zijn woeste piano-oseanen die de onvoorbereide luisteraar haast dreigen te verzwelgen.

Er is marsjerende bas, hakkende piano, takkende drum en er is waar alles zo ijl is dat het duizenddruppelsgewijs wolkvormig weer de lucht innevelt.

(zie de mjoeziek de vorm van regen aannemen – om een gedacht van Cecil Giscombe te jatten)

Er is hiepnoze à la The Necks en zindering waar een (geprepareerde?) piano me doet denken aan de perkussieinstrumenten van Gamalan Son of Lion.

Er zijn vlagen Conlon Nancarrow, beetjes Spontaneous Music Ensemble en –uiteraard- ook mespunten Simeon Ten Holt.

En dan weer denk ik dat Fly Pan Am de grootste inspirasiebron geweest moet zijn.

Dit is de jazz die groter is dan jazz: Bondi refereert m.n. int bekkenspel herhaaldelijk aan “tradiesjonelere” jazzritmieken (sinkroniezeer het startpunt!) maar mept dan in de volgende sekonde even vrolijk aan gort me een een drumslag die men doorgaans alleen in grindcore aantreft.

En al die dingen. En al die zweren. En al die fucking vergezichten. Bestaan niet alleen overheen heel de seedee, maar net zo makkelijk binst één nummer (en het zal bij nu wel zonder zeggen gaan dat Plaistow geen ùltrakorte nummers maakt van pak m beet World’s End-achtige lengte zijn de tracks op Titan toch ook weer niet).

Dit is muziek die boven zich kan gaan om zich nee het Al van boven te bekommentariëren (ooo vandàààààr die NASA-photoos jongens?).

Ja. Dit is um. De beste seedee van 2015.

Nee. Dit is àlle seedees van 2015.

Dis is het ganze. Nee. Dit is die Höhepunkt des Ganzen (der Explosion im Festspielhaus) (wat is is en wat niet is is mogelijk).

Dit is alle ganzes. Na de Explosion is het ganze ruim één miljoen ganzes.

Plaistow is de ganze jazz van al die ganzes.

Und gar nicht falsch, Adorno.

Maarja. Adorno hield dan ook niet van jazz.

(tim donker)