• Artiest: Jill Barber
  • Titel: Fool's Gold
  • Label: Outside Music
  • Datum bespreking: 6 April 2015

Risotto met schaaldier aan zee


En je denkt Als die vrouw een ganzelijke seedee maken kan terwijl haar kind net geboren is moet ik toch zeer zeker wel die seedee resenseren kunnen terwijl mìjn dochter net geboren is.

Al valt het niet mee.

Het is zoeken naar de kieren in mijn vaderschap & zien of die resensent nog leeft te leven ergens daarachter.

En het regen dat valt. sMorgens is het het ergst.

En kijken. En zien. Als je lichaamloos in de ruimte zweeft (na de afwas ofzo, als het even niets meer te doen geeft). Je houdt van een vrouw die saavonts zin heeft in een kopje tee en een beschuitje met sjem (mijn zoon zou zeggen tem). Je denkt als ik nu hier. Als ik mijn hoofd nu leeg braak. Als ik die woorden dan overheen de vloer schop, regelrecht de pampierderij op.

Je denkt Waarom bouw je geen tafel in de avond, met een lampje erop dat papierbreed schijnen kan?

Je denkt Waarom hou je je hoofd niet wat hoger?

Je denkt Waarom zijn deze muren van ogen gemaakt?

Je denkt Waarom antwoord je nu niet meer?

Ik kon altijd schreeuwen. Die zwartwitte dame op dat hoesje, wat voor muziek zou die maken? Ik kan altijd mijn hoofd op het koele tafelblad leggen en hopen dat dat net zo goed voelt als vroeger. Was er ooit een vroeger?

Het maan dat daar hoog in de lög staat. The Passage van Ephel Duath is eigenlijk best een goed nummer.

Je denkt Waarom heb ik niet een sofa in ergens een ruimte waar nooit iemand komt? Niemand dan jij en misschien een vrouw die saavonts tee neemt, en een beschuitje met sjem daarbij. Een tafeltje naast die sofa. Een heel klein tafeltje. En heel veel boeken op dat tafeltje. Een hele grote stapel boeken op dat tafeltje.

En niemand zou ooit aan die stapel komen. Behalve jij, en misschien die vrouw die een sudden craving heeft voor beschuit en sjem en tee op zomaar een avond in zomaar een tijdsgewricht. Op de sofa zitten. Het bovenste boek van de stapel pakken. Lezen. Als je dan geen zin meer hebt om te lezen in dat boek dan prop je het onderaan de stapel en pak je het boek dat nu bovenop ligt.

En zo verder. En zo vuts. Proza poëzie filosofie kortverhaal engels neerlands duuts, ganz de nacht lang of langer nog.

Denk je dacht je had je nog gedacht.

Seedeespelertje daar ook. Seedees. Resensie-eksemplaren en anderszins. Wat pennen. Wat papier. Dranktafeltje. Veel meer moest dat niet zijn.

Dacht je denk je verder nog.

Een stap zetten. En nog een stap zetten. En dan nederhurken ginderdaar in de hoek van de kamer en o dat voelt goed o jezus ja dat voelt goed deze spanning op je bovenbenen is best wel ongelooflijk prettig. Ook zo de kouwe harde muur tegen je voorhoofd. Ook zo Prove me wrong van Misery Loves Co in je gehoorgangen.

Denk je. En het plafond in je nek denk je ook nog.

Seventh Church of the Apocalypse Lawnmower van Lawnmower Deth is eigenlijk best een goed nummer. Wie vond ookalweer de grasmajer uit? Dat heb je ooit geweten. Je pikte het op in een gedicht of een ander, so-and-so invented the lawnmower was de openingszin ervan en om geen enkele goede reden ging je dat tsjekken en het bleek te kloppen. Het was inderdaad so-and-so die de lawnmower had uitgevonden. Maar wie was so-and-so, en wie schreef dat gedicht weer?

Weet jij dat nog?

2 Golden Rules van Iron Monkey is eigenlijk best een goed nummer.

En ineens denk je Ik ga beter naar bed nu want mijn zoon wordt om zes uur wakker en de beebie wordt heeldurtijd wakker en dan slof je die trap daar op en dat waren misschien twee misschien drie uren met niks om handen dan de laatavond en jou, twee drie uren die beter besteed hadden kunnen worden dan met lopen en zitten en raaskallen en niks doen.

En dan is het nacht en dan is het ochtend en smorgens is het het ergst.

De beetjescheefhangende middag, dat gaat dan nog. Met je dochter dansen op de muziek van Julie Doiron. Later nog es met je zoon. Dat is na zijn middagslaapje. Als jullie zitten daar. Zoals gebruikelijk met muziek aan want meestal vraagt hij daar dan om. En ineens denk je –

na het volgende middagslaapje, morgen, morgen, zal het Fools Gold van Jill Barber zijn wat er in de speler zit.

& Daar blijkt het de perfekte seedee voor te zijn. Klokt zoon anderhalf minuutje boven het halve uur. Een peuteraandachtsspanne lang dus. Of als lang als jullie daar zitten toch meestal, met melk en fruit en stilte en hij slaapdronken, kleine slokjes, muizenhapjes, rozig warm, kijkend naar het licht en stil; en jij peinzend en liefkozend en zittend en kijkend naar het licht, en stil. En jullie: luisterend.

Maar niet alleen de speelduur is peutervriendelijk. De muziek zelve ook. Het stoorde Jill’s beebie waarschijnlijk niet?, en het stoort de soms humeurige postmiddagslaapjepeuter ook niet.

Het is. Ja. Wat is dit?

Laï, zou mijn zoon zeggen. Hij is bijna twee. Laï is in zijn vokabulaire het woord voor muziek. En laï klinkt, en klinken is wat deze seedee in elk geval doet. Het is gewoon laï, ja.

Het is pop.

Het is knuffelzachte donssoul met echtwaar maar een mespuntje jazz.

Het bunt veders. Het is wat lichaamloos in de middag zweeft.

Er gebeurt weinig maar dan ook wel heel erg weinig op deze seedee. (& juist daarom heeft dit alle hitpotensie want is dat niet wat de massa wil: dat er zo weinig mogelijk gebeurt?)

Ik bedoel, gelijk aan het begin en ik meen het eerste nummer spreekt en zegt de tekst zwart. Men is Broken For Good en men zal daar nooit meer lovven zoals joe geloved werd. Dat is een gevoel dat iedereen wel eens gehad moet hebben, kpeins.

Dat er dingen voorbij zijn die nooit voorbij hadden mogen gaan. Dat er nooit nog dingen gelijk die komen zullen. Dat er nooit meer een liefde als die woeden zal, een licht als dat schijnen zal of een voel als zo voelen zal. O, elke droplul wordt ouder en leert de relativiteit van dat zwart maar op het moment van voelen is het allesoverweldigend groot. Ge peinst werkelijk dat het beste mooiste grootste van u onreparabel kapot gegaan is.

Bij Barber voelt ge zulks ni. Alsof de oudere Zelf de dagboekaantekeningen leest van de jongere Zelf en zegt Ach meiske stelt u ni zo aan, beter dagen komt sal. Ofnee. Erger nog. Het is niet eens een voel in retrospekt, het is de idee van een voel. Dit is niet de werkelijkheid dit is de verbeelding van de werkelijkheid. Omlijst met stemmige muziek. Dit is het allerergste hollywoodisme denkbaar.

Want je weet het gewoon. Ze zegt wel dat er geen happy endings voor haar zijn maar je voelt het gewoon. Een nieuw lief komt sal en hij zal beter en groter en sterker en grappiger en slimmer en liever zijn & ze zullen veel vaker dansen gaan & de zalen zullen roder zijn & de lakens zullen witsatijniger zijn & de zonsondergangen zullen mojer zijn & het strand zal schoner zijn & wijn & risotto met schaaldier aan zee. En dan krijg je zoon sekwensie met heel veel gelukkige scenes achter elkaar.

En ganz deez seedee glijdt de gehoorgangen in gelijk een harinkje in de muil van een Volendammer. Zonder weerhaakjes. Ofnee. Ja. Eén. Eén weerhaakje van betekenis.

To the Last is wat grofkorrelig & de zweer een malenk tintje duisterder. Geen hollywoodismen meer. Dit is film noir. Het is het enige interessante nummer van de plaat.

Als Fool’s Gold in zijn gehele heel uit dit soort nummers was opgetrokken weest, was ik lajend antoezjast over deze seedee geweest. Maar Fools’s Gold is hoofdzakelijk van wolken gemaakt.

Is dit album daarom slecht?

Nee.

Het is perfekt.

Het kon zo op Motown en dat bedoel ik dan wel niet komplimenteus – voor den Gemiddelde Mensch is het een regelrechte aanbeveling.

Postmiddagslaapjemuziek of komaan ontbijtmuziek afwasmuziek niksspeesjaalstedoenmuziek of muziek om bij te schaken ofzo, weetikveel.

Past ook briljant bij een etentje. Als vrienden komt, en de kinder wat vroeger dan gebruikelijk naar bed gaat. U opent die net iets te dure roodwijn. U doet een beetje interessanter dan u bent. De muziek dient van het slag te zijn waar niemand zich aan snijen kan. Misschien serveert u risotto. Met schaaldier. Moest u aan zee wonen – het zou volmaakt zijn.

tim donker