• Artiest: Sven Agaath
  • Titel: Simple Field Calculator
  • Label: Tiny Room Records
  • Datum bespreking: 20 Februari 2015

ik wilde verdomme niet eens één hoed in deze resensie


Als ik vrienden had, dan kwam ik nog wel ns op kaffee. Op kaffee zouden we zitten, op kaffee zouden we gaan. Houten kaffees. Waar alles van hout is. Houten vloeren. Houten tafels. Stoelen, in hun geheel gemaakt van hout. De tapkast was van hout. Zelfs de biertjes waren er van hout. Ik sprak en zij spraken en ik sprak en zij spraken en houten spreeksels spraken wij.

“Jannen,” zei ik (want al mijn vrienden heetten Jan, zei ik dat al?), “we moesten maar es iets gaan doen!”

En alle Jannen knikten, alle Jannen knikten.

“Iets nieuws. Iets totaal nieuws. Laten we iets totaal nieuws uitvinden.”

En alle Jannen knikten, alle Jannen knikten.

“Alkoholvrije whisky ofzo. Een stok waarmee je de maan kan kietelen. Een nuttige masjiene. Echt lekkere bliksoep. Een fietsbel. Een nieuwe muziekstijl. Zoiets.”

En alle Jannen knikten, alle Jannen knikten.

Eéntje zegt:

“Ow. Ja. Zeker.” Volgens mij is het de Jan die zo goed op één van die andere Jannen trekt. Of anders is dat andersom, daar ben ik nog niet uit. Deze Jan –of is het toch die andere Jan misschien?- neemt zoon ferme slok van zijn bier dat de houtsplinters in het rond vliegen.

“Wat knispert dat fijn.” fluister ik. “O god wat krakelt dat geruststellend.”

“Wat?” vraag deze of een andere Jan.

The boatman’s call vond ik niet Nick Cave’s beste seedee.” zeg ik.

“Maar. Ja. Een nieuwe muziekstijl bijvoorbeeld. Hoe legt ons dat aan boord?” zegt deze of die andere Jan.

“Begin hier liever niet weer over een boot,” mompel ik vooraleer ik zeg: “Zoon beetje als die bliksoep. Je pleurt zo eens wat bij elkaar.”

En alle Jannen knikten, alle Jannen knikten.

“Het is ook het prinsiep van elke blended whisky. Iets nieuws krejeren door wat oude dingen te mengen.”

En alle Jannen knikten, alle Jannen knikten.

“Elke blended whisky is rotzooi natuurlijk ongeacht de prijs. Maar dat hoeft voor onze nieuwe muziekstijl niet te gelden nee.”

En alle Jannen knikten, alle Jannen knikten.

Eéntje zei:

“Ik jij mij was is Ardbeg.” en volgens mij is dat die Jan die eigenlijk anders heet en ik zeg:

“Jongens blijven we in en uit verleetijd en presenttijd schieten?”

En alle Jannen knikten, alle Jannen knikten, en unisono zeggen ze: “Natuurlijk want tijdspringen is het coolste van het coolste!”, en ik vertelde maar weer eens dat verhaal over hoe ik ooit es met een half oor het zjoernaal hoorde en een bericht opving over een sportdisipline die timesurfen heette en hoe mooi ik dat vond, dat timesurfen, en twede instansie pas een beetje surrealisties, en in derde instansie realizeerde ik me dat het over kitesurfen ging. En het is waargebeurd en ik heb het al honderd keer verteld maar de Jannen blijven het maar mooi vinden.

“Doch nu. We hebt een op eikenhouten vaten gerijpte muzijk te blenden. Ik noem maar wat jungskes. Black metal en hiphop zou black hop kunnen worden.”

De Jan die zo vermetel is wel ns een HOED te dragen (wil je geloven?) zegt: “Ow en soul en hardcore blenden we tot soulcore?”

“Ja. BIJvoorbeeld. Welkhalf niet? Nou ik weet wel vrij veel halven welk niet, maar dat is maar ik en gijlie bent gijlie.”

Alle dingen een wijle. De bar bromt. In de hoek staat een wandelstok die er verdacht vergeten uitziet. Houten biertjes gaan van tafel naar mond. Een kleine man met een cowboyhoed (weer een hoed verdomme en ik wilde niet eens één hoed in deze resensie) maakt praatjes met mensen & speelt mondharmonica. Zo vordert de avond daar op dat kaffee.

& later wordt het altijd maar later. Sommige Jannen zijn dronken inmiddels & morgen hebt wij altemaal sowieso een houten kop want hoe zou je anders daags na een bezoek aan het houtenbiertjeskaffee?

“Jannen,” zeg ik, “blaas uw aftocht. Ga voor de muziek uit. Haast uw pad. Maar ga.”

En alle Jannen knikken, alle Jannen knikken.

“Morgen brengt u mij oude muziek in nieuwe zakken okee?”

En alle Jannen knikken, alle Jannen knikken.

En alle Jannen draven. En alle Jannen gaan.

Met zoveel Jannen weg schiet er destemeer denkruimte over voor mij, denk ik.

Aan tafel zit ik, en staar ik, en denk ik.

Ik denk ons een leven.

We hadden een leven, denk ik.

We hadden elkaar, denk ik.

En we hadden een kat die Exodus heette.

Denk ik. Denk ik altemaal. En eindelijk brengt mij de serveerster eens een biertje dat vloeit.

Gino en Arno heten geen Jan. Maar zij komen wel op kaffee zo geregeld zo af en toe zo nu en dan zo vaak. Stel ik mij voor. Ik weet dat niet. Gijlie weet dat ook niet. Maar ik stel het me zo voor. In de bio staat er niks over. Er staat wel dat Gino bibliotheekkaris en Arno fuckin’ beleidsmedewerker (dit is het beleid! nu werk mee nu!), en dat lijkt mij dorstige banen te zijn maar de enige die in de bio op kaffee gaat is de oom van Gino naar wie de band is vernoemd.

(vroeger vouwde ik vliegtuigjes van bio’s. daarop vloog ik dan. naar llanera. met jou)

Zegt de bio:

“[…] Gino en […] Arno hadden een hobby. Samen bedachten ze verrassende combinaties van muziekgenres en verzonnen daar een naam bij. […]. Met één van deze combinaties belandden ze, min of meer toevallig, in de oefenruimte. Shoegaton, een mix van shoegaze en reggaeton, bestond vanaf dat moment niet meer alleen op papier. Een nieuw genre was geboren en bleek verrassend goed te werken.”

&

behalve dat

ik dat misschien wel een beetje verrassing teveel vind per vierkante sentimeter bio, vind ik droogbanen en kaffeepraat. Muziekzjanrûhs blenden, dat lijkt me nu tiepies iets dat geboren wordt –en normaalwijze ook sterft- op kaffee.

Maar met Sven Agaath hielden Arno en Gino hun kaffeebeebie levend en gingen ermee naar oefenruimte en uiteindelijk zelfs naar kleinstlabel. Tiny Room Records. Weeral splinternieuw, en weeral Utrechts. Want in Utrecht daar gebeurt het maar

nooit gebeurt het hier. t Moet zijn dat ik. In n dorpje verderop &zomeer. Hoe ook. Geen Jan komt aan mijn deur. Bellen. Hard. En ik opendoen en wil al zeg doen van Hee de kleinen slapen al of een andere klotezin die ik van mijn levensdagen niet uit mijn strot ging wurmen en nu toch - als Jan woest-antoezjast ten brullen aanvangt: “WE BEGINNEN EEN NIEUW LABEL!!! WE BEGINNEN EEN NIEUW LABEL!!! We nomen dat zolderverdiep of kelderangst of drankdeur of kleinstkamerpolitiek en. WE BEGINNEN EEN NIEUW LABEL!!! WE BEGINNEN EEN NIEUW LABEL!!!”

En ook geen andere Jan die iets diergelijks bijeenbrult over nieuwe muziekzjanrûhs nee. Niet één ziel die hier dingen gebeuren laat. Als ik zit daar. Met een scherpe pijn in de linnenkast, op keukenvloer.

Het stof onder mijn linnenkast is het mooiste stof in de hele wereld, dat wel. Komt dat zien. Komt dat allemaal zien. Het mooiste stof in de hele wereld, en het ligt onder mijn kast godverdomme. Maar gebeuren doen de dingen hier niet meer. Vroeger wel misschien, of meer toch. En één keer meende ik de dingen die gebeuren te zien doorheen het raam. “Dat zijn de dingen!” riep ik opgetogen & ik rende de trap af want ik was boven toen ik het zag (zei ik al dat ik boven was toen ik het zag?) & gooide de voordeur los. Maar het –wat het ook weest zijn kon- was de hoek al om. Want zo is dat hier met de dingen: als ze gebeuren, zijn ze altijd al om de volgende hoek.

Maar daar waar die Gino en die Arno zijn, daar is het sentrum van de dingen die gebeuren. Nieuwe muziekzjanrûhs, nieuwe labels, hoe gebeurlijk wil je je gebeuren?

Tiny Room is een nieuw indielabel, gevestigd in Utrecht. Het label is opgestart om bands en artiesten uit de underground aan een passend publiek te helpen. Tiny Room probeert dit te bereiken door op alle aspecten (opnames, shows, releases, etc.) mee te denken en mee te werken. Hierdoor is het mogelijk om, waar nodig, zaken nét even anders aan te pakken.”

Zozo jaja.

De underground dan nog,

en een passend publiek to top things off. Zijn publiek paste hem als een slecht zittend overhemd maar het hare was haar een flanellen pyjama.

En nét even anders dan welk ander anders in dit anders anders?

Kort en goed, hoe “anders” is Simple Field Calculator?

Het is gebeurend.

Hoe gebeurt het?

Het gebeurt gebeurlijk.

Misschien moet men zich niet teveel laten (af)leiden door dat shoegaton. Wat simpeleveldkalkulator is, is.

Het is de photo bewonen.

(daar dacht ik eerst dat ik in mijn aantekeningen geschreven haadt: het is de photo bewogen, maar neen. er staat echt: het is de photo bewonen)

Het is te zijn in uw glas.

Het is Jan onder de Jannen zijn.

Het is dat onzedelijk scherpe dichtersoog waar Lawrence Ferlinghetti het over heeft maar dan al wat minder scherp misschien. Al halfdicht misschien. Het is vogels die geen Sint Franciscuspassie zongen. Het is die keer weet je nog die keer? Mijn haar begon al wat droger te worden en ik was al halfdronken geloof ik.

Het is een bepaaldelijk soort nederdalen.

Het is n overallesheen duister mineurzweertje oversaust met punk en n eetiesnofuture-gevoel.

Het is je eerste bandje het is de jaren tochtig het is weg bek toen het nog cool was je kut te voelen. Het is sjarmant onbeholpen. Het is ontwapening. Het is wanneer het bier eindelijk vloeien gaat.

Er is iets dat naar traporgeltjes ruikt, en denken doet aan Dan Geesin in zijn Driving-periode, of aan het beste van Casiotone for the Painfully Alone en -

er is iets dat dan nog shoegaze heten mag maar dan niet vermengd met reggaeton maar met metal en lofi en –

er is iets dat ondanks synthpop-/wave-interludes aan Avenger doet denken (er zullen ongetwijfeld honderdduizend bands bestaan hebben die Avenger heetten maar ik bedoel die gasten die in de jaren tochtig afkwamen met die zwartgallige punkmetalplaat Blood Sports) en –

er is noise en –

er is the telescopes en er is wire en er is kasai allstars en er is joy division en er is obituary en er is

gemengd dus, er is geblend, welzeker (die black hop is toch ook wel een malenk beetje de oefenruimte in geslopen jongens), er is iemands kinderken dat mee mocht lalalaën overheen iets dat denkelijk alleen maar een ukelele kan zijn en das twee keer fout (laat in godsnaam nooit je kind meezingen menSEN want alleen ouders vinden hun eigen kind tof én gebruik in jezusnaam nooit een ukelele menSEN) maar hier werkt het & hier. it’s eksjoewallie. mooi. hier.

Meng me nog een brouwsel, Sven. Of brouw me nog een mengsel. Ik en alle Jannen proosten. Op dingen die gebeuren. Dankzij Simple Field Calculator ist gebeuren ook n kleinstgebeuren in mijn kot nu.

(tim donker)