(zichtbaar naderende herfst) / Neerwaarts de stofpijp

bijvoorbeeld dat je kijkt en dat je staat, dat je kijkt en staat en ziet (de regen waait)

bijvoorbeeld dat je kijkt en dat je staat en dat je denkt (opgesloten in – vastgelopen in – en veel te veel ---)

bijvoorbeeld dat je kijkt en dat je staat en dat je voelt (de herfst nadert)

bijvoorbeeld dat je stond, en dat je de herfst zag naderen (een zichtbaar naderende herfst)

bijvoorbeeld dat je kijkt en dat je staat en dat je bent (de ijskastdeur staat open)

bijvoorbeeld dat je kijkt en dat je staat en dat je ruikt (zou dit nog te eten zijn?)

bijvoorbeeld dat je kijkt en dat je staat en dat weet (hoogoplajende vuren vant gasfornuis)

bijvoorbeeld dat je kijkt en dat je staat en dat je kookt en dat je bent en dat je weet en dat je ruikt en dat je merkt (dat je niet voelt)

bijvoorbeeld dat je merkte hoe het weeral es niet voelen was (een voelbaar niet voelen. een zichtbaar naderende herfst. en alles altijd steeds maar onafgebroken zonder ophouden neerwaarts de stofpijp)

bijvoorbeeld dat je zit en dat je drinkt en dat je weet (hoe muziek helen kan)

bijvoorbeeld dat je zit en dat je draagt (je draagt je duisternis als een hoed)

bijvoorbeeld dat je weet en dat je zit en dat je weet niet meer weet (waar nog gekropen & van welk hout nog pijlen)

(die frei zegt die sommige dingen zijn anders zegt die haal adem zegt die opluchting zegt die soosjale suïcide zegt de sepiakleurige herinneringen zegt/)

(bijvoorbeeld dat je denkt:) wat is dat tegenwoordig godverdomme toch met dat sepia overal? (bijvoorbeeld dat je drinkt dat je zit dat je denkt dat je weet)

bijvoorbeeld dat je sepia weet. dat je het drinkt. sepia in je glas (en ik voel me iets beter nu dank u)

bijvoorbeeld dat je zit in duisternis en de duisternis inkant die groter is

maar het is niet zozeer de duisternis het is de kou. het is niet zozeer de kou het zijn bladeren. het zijn niet zozeer de bladeren het is het wachten. het is niet zozeer het wachten het is het zwijgen. het is niet zozeer het zwijgen het is het lekkend oog. het is niet zozeer het lekkend oog het is de wind. het is niet zozeer de wind het is het wajen. het is niet zozeer het wajen het is de duisternis

(en inkant leeft een droef dichtsel een droefnisdichtsel een dichtsel over droefnis maar je kunt niet grijpen) (en achter dat dichtsel leeft wat licht een heel klein beetje licht een bijna onzichtbaar lichtend licht maar je kunt niet grijpen) (en licht om bij te schrijven en licht om je pen te vinden je weet je pen wel liggen maar je kunt niet grijpen)

Een heel klein beetje zomer zou het beter maken.

Een heel klein beetje frei zou het beter maken. Een heel klein beetje dingen zijn anders zou het beter maken. Een heel klein beetje haal adem zou het beter maken. Een heel klein beetje opluchting zou het beter maken. Een heel klein beetje soosjale suïcide zou het beter maken. Een heel klein beetje sepiakleurige herinneringen zou het beter maken.

Een heel klein beetje DAWA zou het beter maken.

Ja. Dat is het. Dat is wat ik zeggen wou. Een heel klein beetje DAWA zou het beter maken wou ik zeggen. Een nazomer op zakformaat. Een beetje zon in uw seedeespeler. Dat gevoel van. De zomer is al dood maar niemand bracht haar nog die droeve tijding, dus de zomer leeft zoon beetje door. Avonden zijn al kouder misschien maar doe je vest aan dan gaat het nog wel. Doe iets warms in uw glas, doe wat vuur in uw koffie. Dan gaat het nog wel. Avonden zijn zo mooi rood nu. Je moet daar wel zitten om het te zien.

Deze gasten. Deze DAWA. Die komen uit Oostenrijk dan nog. Aan de muziek zou je het niet horen, aan het instrumentarium zou je het niet aflezen, aan John Dawa’s kop zou je het niet zien maar ze komen dan toch echt uit Oostenrijk. Best veel moje muziek komt uit Oostenrijk weet ullie dat wel? Maar daar plaudeerde ik niet van, ik plaudeerde van een instrumentarium.

(o de cajon. o de shrutibox. ja vooral de shrutibox)

(ow shrutibox. oh shrutibox. je pompt mijn hart. je stroomt mijn bloed. je blaast mijn balg. o shrutibox, ik viel in liefde met jou al zolang lee nu. je loopt al zolang met me mee nu. je loopt overheen deze herfstbla’ren met mij. en o

o!

o shrutibox. er is een snelweg in de hemel. we kunnen in een buick naar de maan rijden, shrutibox. o shrutibox. je deed me mijn hoofd verliezen al zolang lee nu. en sinds ik mijn hoofd verloor is het okee. sinds ik mijn hoofd verloor is het okee. sinds ik mijn hoofd verloor is het okee)

(is wat het is. is mijn kleine welgemeende liefdesbetuiginkje aan de shrutibox is het wat het is)

DAWA maakt n soort bloedwarme “worldfolk”, en dan zitten er nog wat postrock-streken in bij vlagen, en zomwijlen misschien iets dat je met neo-klassiek zou kunnen talen als je talen wilde. En dat dan toch weer heel poppy heel funky heel soulvol. Namen? Namen. Jòse Gonzalez is naastebuur, evenals Gabriel Rios. Je kan Andrés Calamaro noemen misschien (die van Alta Suicidad u weet) maar die jatte zelf natuurlijk weer alles bij elkaar. Ik hoorde Paul Weller een keer of wat, ik hoorde Bill Cargill misschien drie of vier keer en eens neeg ik zelfs nog akelig dicht naar Jamiroquai ook.

Maar sommige dingen zijn anders. Nee alle dingen zijn anders. Dat alle dingen anders zijn zou moeten werken op dit This Should Work.

Some Things Are Different met zijn lange tsjello-intro, zijn moje kadans, zijn troost, zijn klank die zowel melankoliek als eksoties klinkt opent niet alleen maar geeft meteen een blauwdruk voor een tiepiese DAWA-song (en bijna aan het eind van deze seedee ben ik al zo vertrouwd met die sound dat ik bij een lied in mijn kladsels schrijf: “tiepiese DAWA-song”, en verbaasd ben ik niet eens terwijl toch This Should Work mijn eerste kennismaking met de band is).

O het hangt. Dit is hoe het hangt. Kom kijken hoe het hangt.

Het hangt in wankel evenwicht. Dat is het andere dat ik zeggen wou. Dat komt door de elementen waarmee DAWA bouwt. Leg het teveel aan de ene kant en de zaak pleurt om. De verdeling mag wat mij betreft soms net wat intuïtiever, want hier en daar klinkt de band een beetje bestudeerd.

Zo hou ik niet zo van Barbara Wiesingers neuszang. Ze zingt alsof ze de woorden uit haar neus blaast, ze zingt met teveel lucht, teveel gromsels in haar stem, het past net een beetje te goed bij de muziek. Deze stem zou je kunnen bouwen zoals je een muziekinstrument bouwt. Een zangeres die akteert dat ze een zangeres is. Zoiets. En met dat netietsteperfekte, netietsteuitgedachte haalt DAWA af en toe de angel uit hun muziek, en dat is jammer.

(het is als met dat droef dichtsel dat voor het licht staat, en je kunt niet grijpen. soms staan hier teveel noten in de weg, en je kunt niet horen).

Want twee of drie nummers zijn net iets te zeikerig (en Revolution is een beetje ongeloofwaardig of anders haast kinderlijk-naïef in zijn “strijdvaardigheid” maar het nummer als geheel wèrkt wel) maar jee – wat een moois staat daar tegenover!

Take A Breath is een ronduit prachtig nummer over gemiste kansen. “what’s that noise / when you’ve changed the key / you had that choice / and so did she”, zingen ze, en dan volgt een samenspel tussen de tsjello en de shrutibox dat van ongekende schoonheid is, uit zijn voegen barstend van een samengebalde tristesse

(o shrutibox je bedrijft triestig-warm de liefde hier met de tsjello en ik ben niet eens jaloers);

de manier waarop het openbreekt in het refrein van Relief (en LICHT stroomt in. bijna furieus!) is zachtend & warmend als een goeje whisky op n herfstige valavond;

India begint minimalisties, bouwt rustig op, wordt groter, groeit, in kop en hart en lijf, geeft rust en jaagt toch ook aan;

Revolution heeft met de krassende tsjello, de militante perkussie en de krachtige guitaarslag het allerbeste intro allertijden

(schrijf ik in koejenletters in mijn kladsels: “JA ZÒ BEGIN JE EEN LIED!!!”

en First One is gewoon een mooi en intimisties miniatuurtje.

(het geeft veles maar niets zo schoon)

Dus. bijvoorbeeld

bijvoorbeeld dat je zit en dat je weet

bijvoorbeeld dat je zit en dat je luistert en dat je weet (dat het daar is. hoe daar het is. hoe het daar is)

bijvoorbeeld dat er licht is dat duisternis verdrijven kan, klanken die de stofpijp schoonblazen kunnen, een huwelijk tussen een tsjello en een shrutibox mogelijk is die alle ellende kan doen vergeten

bijvoorbeeld dat het licht is (de lamp waarmee je de herfst kunt zien komen. de lamp die spreekt en zegt ik angst je niet herfst. er waren geen heuvelligdagen deze zomer en toch angst ik je niet, herfst).

bijvoorbeeld dat je weet (dat er muziek is die het doodsverlangen kan overstemmen).

o. en dat dit nog maar is. wat mank gaat &

je vraagt je af hoe mooi DAWA kan gaan klinken als ze stoppen na te denken over hoe ze moeten klinken maar gewoon klinken gaan.

dat bijvoorbeeld. en dit: hoezeer ik ook hou van verzorgd artwork en afwijkende hoezen: dat met die koppen en dat hoedje is stompzinnig om de hoek van kinderachtig, jongens. helaas. ook alweer teveel over nagedacht misschien? dat is het he, als met alle ellende. teveel nadenken.

(het is niet het nadenken het is het richten. het is niet het richten het is het fikseren. het is niet het fiskeren het is de barthesiaanse mythevorming)

Volgende plaat: doe die hoed af. Hou op ideeën te hebben. Laat vrijelijk stromen uw licht en voorwaar ik zeg u dan gaat DAWA nog es afkomen met de geniaalste plaat die u ooit hoorde.

//

maar de kloterij

het altijd is de kloterij is

altijd weer de kloterij is het n dat hier is en dat is wat het is

(alleen het mogelijke kan nog alles zijn. het zijnde toont zich, en daar moet je het dan mee doen)

is wat het is, is dat een geniale plaat in de lucht zweeft. (er zweeft wat door de lucht). is wat zweeft, is niet wat staat. is wat zijn kan, is niet het nuïg, het hierig.

nuïgs en hierigsgewijs hebt wij: iets als n zwoelte midst een zichtbaar naderende herfst, iets als licht drinken (hallo jmg le clezio) midst een aardedonker duister. nuïgs- en hierigsgewijs findt wij dat meer dan best, menSEN

(tim donker)