zou het ook niet niet kunnen zijn

zou het ook niet hier kunnen zijn

zou het geen krakkel in mijn ziel kunnen zijn, het leven is overal, handgemaakte vogelijn, had het ook niet toen kunnen zijn, daar en dan, hoe laat was het welk jaar was het ik weet het niet ik keek weeral es niet op mijn almanack

had ik ook niet daar kunnen staan & uit mijn raam kijkend, waar ik keek, waar ik zag, steen, flats, parkeerplaats, auto’s, regen, mensen, beton en dode planten. daar stond ik dan & ik keek uit het raam & als ik terugreken moet dat 1995 zijn geweest

ik was miserabel in die dagen. miserabeler nog dan in deze dagen of andere dagen; miserabeler nog dan de dagen dat ik miserabel was, zo heel erg miserabel was, zo heel erg bijna ondraaglijk miserabel was

en ik had jeuk op onbereikbare plekken. en de koffie was koud geworden, zul je verdomme altijd zien

had het ook niet toen kunnen zijn, kon ik dat niet tot poëzij schreeuwen, kon ik niet schreeuwen misschien, de vervreemdende oerschreeuw van gordon sharp wie zei dat ook alweer

op mijn stereo was wappinschaw. de band heette cindytalk. dat had ik dan gekocht omdat één of andere zeikerd in één of ander zeikblaadje dat had vergeleken aan swans, en dat moest ik dan hebben al kostte het me voedsel voor drie dagen want het waren de dagen van bijnanooitgeld en somsniettevreten maar wie maalde om eten als er muziek was

kon het ook geen panoptikum zijn of utopie of dystopie of uchronie misschien nergensplaats nergenstijd nergenswind, kon het het talen niet zijn, de hamer, het veertje, kon het niet iets zijn dat vanzelf zou overgaan als ik stil bleef zitten misschien

er was dat nummer op die seedee. dat nummer heette snowkisss. dat is juist. drie essen ja. een kusss die niet tenminste drie essen telt is geen kusss. dat raakte aan sneeuwhaar, en daar schreef ik ooit een gedicht over. sneeuw dat smolt in je haar. dat schreef ik. omdat het zo was. de sneeuw smolt in je haar, had je ook niet daar kunnen staan, was het op de bus wachten misschien, was het niet één van de allereerste keren dat je mijn hart raakte misschien omdat je lachte, en iets vertelde, en ik niet luisterde kon omdat ik zo ingenomen was met je lach en je stem

had het ook geen sneeuwkusss kunnen zijn daar en dan, en was er niet iets met een fietserstunneltje

konden het ook geen traumloze nachte zijn, and now in sunshine

de seedee raakte vergeten metterjaren, hoe gaan die dingen. er kwamen nieuwe seedees, en pijn slijt op den duur, en smeltende sneeuwvlokken blijven niet eeuwig van belang, hoe ongekend prachtig dat haar ook was waar ze in lagen te smelten

had het niet berckmans kunnen zijn?

die schrijft:

“Halfvier in de nacht en de gaskamerman is niet helemaal in orde.

Buiten regent het en binnen is het niet veel beter. Het is koud in de gaskamer.

Op de achtergrond eerst Barbara.

Attendez que ma joie revienne.

Et que se meure le souvenir.

Daarna Cindy Talk. De verpletterende oerschreeuw van Gordon Sharp. Vreemde smaak heeft die kerel die de nachtradio van Radio Barakstad samenstelt.”

kon dat ook niet radio rotzooi zijn misschien

en waarom die spasie tussen cindy en talk. ik vind dat op geen enkele seedee terug, zoon spasie tussen cindy en talk

Requiem voor een gaskamerman heet het verhaal waar bovenstaande woorden aan ontleend zijn, het boek waar dat in staat Het zomert in Barakstad. het kwam uit in 1993 maar ik las het pas wanneer? 1999? 2000? van alle dingen die het boek met me deed was het genereren van een hernieuwde belangstelling voor cindytalk nog wel het minste maar dat is voor dit verhaal niet van belang

gordon sharp ja. die zat ooit in this moral coil geloof ik. niet de beste band die ik ooit hoorde. maar wappinschaw was toch wel weer heel erg mooi

en dan

veertien jaar niks

zou dat ook niet zo kunnen gaan: dat veertien jaar gewoon om kunnen gaan alsof het drie jaar was, of vijf ten hoogste. maar waarschijnlijk minder nog. je zat in de achtertuin je dronk een biertje je voelde de zon op je gezicht je zag die van tegenover tuis komen op zun fiets en je hief je hand op en misschien schreef je wat en misschien ging er een gedachte of drie voorbij in je kop en welaan veertien jaar gingen voorbij

in mij gaat een stoet mensen voorbij

in mij gaat zomaar veertien jaar voorbij

en zou het ook niet hier kunnen zijn

en zou het ook niet zo kunnen zijn en zou het ook niet een ander leven kunnen zijn en zou ik ook niet in llanera kunnen wonen en zou het ook niet daar kunnen zijn en zou het ook niet dregke kunnen zijn en zou het ook geen urineweginfeksie kunnen zijn en zou het ook niet mos op de muren kunnen zijn en zou het ook niet tijdelijke gekte kunnen zijn en zou het ook niet dat brood kunnen zijn en zou het ook niet regen kunnen zijn en zou het ook niet de ijlte kunnen zijn en kon het niet een droom geweest zijn misschien

maar het is veertien jaar later mensen en onze gordon is niet dood gordon onze sharp hij leeft. al die tijd keek ik de andere kant op (naar buiten misschien), en hij poepte rielies na rielies uit. dat ging maar door daar kwam geen einde aan. en ik zag of hoorde niks. wappinschaw reed geregeld stevig het zadel mijner seedeespeler (en altijd waren er die sneeuwvlokken, en altijd was er dat haar, en altijd was er dat fietserstunneltje) maar niets in mij deed me denken dat ik platenzaakwaarts moest tijgen om te zien of goede ouwe sharpie misschien iets nieuws in gindse schappen had doen belanden (of later: die gozer gewoon es even strafkens GOOGELEN ja!)

het is veertien jaar later mensen en in een nieuwsbrief vraagt thrill jockey mijn aandacht voor het volgende. touchedRAWKISSEDsour & met die kapitalen & met zonder spasies klinkt dat altemaal wel weer heel erg cindytalkiaans ja

het is uit

touchedRAWKISSEDsour is uit

op handmade birds

wat heeft thrill jockey daar zaken mee? weet jij dat? ik nie weet nie, het is uit, en ik wil hoor, dus doe maar toekomen, doe maar naar mij, doe maar hier, zou die seedee ook niet hier kunnen zijn, zou die ook niet in mijn eigenste seedeespeler liggen komen kunnen, met een roodwijn daarbij en met –

ach laat maar

want ik ben oud ik ben zak ik ben melankolie ik ben nostalkie en voor zom reden wil ik mijn flat terug wil ik mijn betonsteenautoflatregendodeplantenuitzicht terug wil ik voelen wat ik voelde toen ik wappinschaw voor het eerst hoorde maar

mijn lief

het is niet hetzelfde

bijvoorbeeld –

op wappinschaw werd geopend met een even akapella als hartverscheurende moje versie van the first time ever i saw your face; op touchedRAWKISSEDsour stemt sharp stemloos. het geeft geen “echte” liedekijns op touchedRAWKISSEDsour ach, wel, het gaf ook al geen echte liedekijns op wappinschaw (tenminste niet naar topveertigmaatstaven), maar op touchedRAWKISSEDsour wandert sharp nog een peu beetje verder vandaan rithme, melodijntjes, harmonie, struktuur

wat is het dan wel? het is een heleboel goede dingen, mensen. want zou het ook niet dit kunnen zijn:

drones reminiscent aan merzbow; aphex twin-achtige duisternis; de abstraksie van de vroege labradford; de getoonzette stilte van queen elizabeth (de band, niet de persoon); de kwade dromen van jarboe, diamanda galas of current 93; eksperimentele elektronika a la psi; de fieldrecordings van daniel menche; de ongrijpbare ijlte van twinsistermoon (wentelde dat stelletje fransozen ook niet op de welwieken der handgemaakte vogelijn?); de mysterioso van coil; de onderaardsheid van halo manash; het zwartlichtgeluid van neither/neither world (maar die haalden de mosterd misschien weer bij the cranes?); het trage ademen ademt glas ademt water ademt donker; gerommelrammelstommel geldt als perkussie; kon het ook niet mika vainio zijn; kon het ook niet de horreur zijn; kon het ook niet, in andere zin, de oerschreeuw zijn waar berckmans van sprak

tenzij het ook nog andere dingen zou kunnen zijn

wat het kan zijn

het kan zo veel zijn

op zijn feesboekpagina noemt sharp voor cindytalk onder anderen als invloeden: andrei tarkovsky, orson welles, luis bunuel, pier paolo pasolini, werner fassbinder, stanley kubrick, sergei eisenstein, ingmar bergman –

en behalve dat dat tiepes waren die vooral sieneasties bezig waren

(wie was het weer was het aiden baker die zei schrijven over muziek is als dansen over architectuur – wellicht is dan muzieseren over film als, erm, drinken over bouwkunst ik zeg maar wat)

ook nog dit

bezie titels als

Reversing The Panopticon of E Quindi Uscimmo A Riveder Le Stelle

of zie waar hij de net eens zo heel interessante filmsample waar Mouth Of My Sky mee opent, gehaald heeft: uit de film The Offence van de mij onbekende sidney lumet

en je weet

die gordon sharp is niet van de straat

dat was hij natuurlijk nooit. op wappinschaw sommeerde hij kirstu sjeesis gelijk n aantal dode “kopstukken” om OP TE STAAN. onder hen ulrike meinhof arthur rimbaud pasolini ernesto che guevara don quixote de la mancha en william wallace (door mij de langste tijd verstaan als william burroughs maar die was toen nog niet dood)

(hij sommeerde niet janis joplin jim morrisson kurt cobain)

maar dat schreeuwde hij. zou het ook niet schreeuwen kunnen zijn. op de toppen van je longen, na een lange diepe stilte. zodat iedereen int kot zich lamschrikt?

(naja ik dan toch. niemand int kot dan ik)

& deez hier, zou het ook niet deez hier kunnen zijn, zo sterk aanleunend tegen idm bijvoorbeeld, de i staat voor intelligent, de muziek is over de gehele linie al wat men misschien moeilijk heten zal, eksperimenteel heten zal, intelligent heten zal, intellektualisties heten zal

zonder het schreeuwen dreutelt het zonder het schreeuwen zeurt het misschien

zou het niet die balans kunnen zijn

zou het niet het doorslaan kunnen zijn

is wat doet, is wat gordon sharp zomwijlen doet, helaas der helazen, zonder oerschreeuw of zang überhaupt, alleen muzikale abstraksie, en dat, in kombinasie met het topzware brein van sharp, maakt dat het eind zoek raakt zo nu en dan

zou het ook niet het zoeken kunnen zijn zou het ook niet daar kunnen zijn

dan staat het daar ineens heel sterk te ruiken naar de pretentieuzerige kwasi-suggestiviteit van fuckin’ benjamin stauffer of shinjuku thief. en in Yügao raakt sharp wel gevaarlijk dicht bij de dreuteldiepten waar verder alleen een zeikerd als max richter rezideert

(of neem die overgewaardeerde lul van een david sylvian voor salonfähige zeikmuziek als je wilt)

(maar nu heb ik wel weer genoeg vijanden gemaakt)

zou het ook niet stil kunnen zijn

zou het ook niet een seedee kunnen zijn die ten einde is nu en die mooi was en duister en keelsnoerend en abstrakt en intrigerend maar de oerschreeuw van gordon sharp node miste

zou het ook niet te weinig kunnen zijn

zou het niet de rauwkus kunnen zijn

zou het niet een kus zonder drie essen kunnen zijn

zou het niet kunnen zijn dat het kan zijn maar ook niet kan zijn en zou dat net niet het probleem kunnen zijn met deez hier touchedRAWKISSEDsour

(tim donker)