de hekel aan Arie

weet je – het ging allemaal daarheen. het geld van / voor / op zak, het was de tijd van voor, je had nog geen, je had geen bijbaantje, je zussen wel, die werkten in een slagerij, sommige dagen dacht je, misschien moet ik ze vragen hoe dat is hoe dat voelt hoe doe je dat, een bijbaantje, werken, daar had je geen gedacht van, en sommige dag en dacht je moest ik maar eens, maar andere, in het weekend, zaterdagmorgen & de ochtend openbaarde zich slechts langzaamaan, in je kamer en je wist van geen haast en van geen moeten en je vond dat wel goed zo, zulk een trezebezen als mijn zussen zijn, dacht je.

weet je – naar de platenzaken ging het die dag. meestal zaterdag, naar de platenzaken naar de platenzaken naar de platenzaken, er waren er als je je het goed herinnert drie in helmond, er was de blauwe platenzaken en er waren twee onafhankelijke platenzaken, die ene heette arie willems platen en van die andere ben je de naam vergeten maar je weet nog wel dat de naam sterk trok op die van de blauwe platenwinkel, het was free music store of iets in die geest, je weet het niet meer, en de zoon van arie willems de platenzaakeigenaar heette ook al arie en of dat nog niet erg genoeg was was die zoon ook nog eens een sadist een klootzak een lul een beest, je moest niks kopen bij arie willems platen eigenlijk maarja: de liefde voor platen was groter dan de hekel aan Arie.

weet je – op fietse drie platenzaken langs. die kutariewillems lag verdomme een kloteeind bij die andere vandaan heeltemaal in een ander deel van helmond de heistraat heette dat geloof je als je je niet vergist, in al die winkels door de bakken gaan en platen zien platen bekijken platen oppakken platen ruiken platen luisteren zomwijlen hoewel je dat tot een minimum probeerde te beperken dat was een zwaktebod die dingen gaan luisteren voor je op je eigen kamer was kon eigenlijk niet en je was daar, urenlang was je daar, en soms moest je opput eind terug naar de platenzaak waar je t eerste was binnengestapt want daar hadden ze toch de mooiste gehad of dezelfde maar dan een paar gulden goedkoper en dan ging je weer, door weer wind regen hagel sneeuw ging je weer, aan het eind van de dag en soms was het licht dan al veel mojer geworden.

weet je – met de vondst van je keuze naar de kassa gaan. was het mooist nog niet maar mooi was dat wel (& soms werd het op het laatste moment toch nog een àndere plaat), en mooi ook was dat fietsen met de plaat aan de stuur van je fiets naar huis terug het hele eind naar huis terug met de plaat aan je stuur die de hele tocht De Plaat was, de enige plaat ter wereld, de enige plaat die er toe deed, in je hoofd begon hij al te klinken, steeds opnieuw te klinken, steeds een beetje anders te klinken, steeds een beetje mojer te klinken, en als je de 1^ste huizen van je straat zag verschijnen was dat bijna jammer omdat het het einde van de tocht betekende, de tocht met De Plaat aan je stuur, de tocht met het klinken in je hoofd, de tocht met het licht dat mojer was geworden.

weet je – op je kamer op je bed lei je de plaat natuurlijk nog niet direkt op. eerst kwam het zitten en het kijken, en soms hadden die platen zoon openklaphoes en dat gaf meer nog te kijken, en soms hadden die platen een tekstvel en dat gaf meer nog te lezen, en soms hadden die platen een danklijst en soms stonden daar andere bands op en dat konden bands zijn die je kende en dan voelde je je al bijna familie van die band want je wist om wie het ging en soms gaf het vinyl in een andere kleur dan zwart en soms was er iets grappigs of moois of geks met het label en soms spraken de songtitels al tot de verbeelding nog voor je één noot gehoord had en soms speelde iemand op een nummer een ongebruikelijk instrument en dan was je nu al nieuwsgierig naar hoe dat dan klinken zou.

weet je – zoon plaat opleggen, en de gebeurtenis die dat was. en het allermooiste en het allerverwachtingsvolle moment waren misschien wel die eerste paar sekonden van nonstilte als de naald in de aanloopgroef stond, en dan, als het eerste nummer begon, hoe snel het duidelijk werd of het hemels ging worden of een bittere teleurstelling. en alles. de dag. het licht. het fietsen. het kijken op bed. de nonstilte van de aanloopgroef. was ten einde. er was alleen nog. jij de kamer en de muziek.

weet je – toen vond één of andere kloterige idioot de seedeespeler uit. en platen ging je steeds meer met n steeds sterkere lamp moeten zoeken (al beleefde het vinyl nog zoon zesendertig revivals) en je moest eraan geloven, aan zoon ding, alles weg, de moje grote hoezen weg, het prachtige gekraak weg, de geur weg (seedees zijn geurloos vergeleken bij platen), maar met pijn en moeite bouw je je seedeekolleksie als je je platenkolleksie bouwde en verdomme dan gaan die fuckers nu weer de seedee lopen doodverklaren. hoe vaak ga je nieuwe geluidsdragerkolleksies moeten bouwen?

weet je – de seedee nog niet ganzelijk dood, en andere, ouwe, geluidsdragers daarnaast. tegenwoordig kan n band kiezen. de nieuwe plaat kan op seedee uitkomen of op vinyl of op teep of louter digitaal (en ik kreeg laatst zelfs een plaat op USB toegestuurd maar daarover in een volgende resensie meer, lieve vrienden) en de kloterij met die keuze is dat t geen waardenvrije keuze lijkt: soms vraagt een mens zich af (hoe we het in godsnaam overleven / de nacht vol boze dromen / en de wekker om half zeven); soms, lieden, vraagt een mens zich af Waarom die band dit op teep uitbrengt en niet op seedee op vinyl en niet op uuësbee; soms vraagt een mens zich zulke dingen af – bijvoorbeeld in het geval van nine minutes quiet van Politics.

weet je – ik kan dat wel zien bij die gasten bij die polietiesie ik meen. ze kwamen af met dat love & molasses van ze weg in 2010 (en in mijn hoofd zijn ze gelijkoorspronkelijk met The Netherlands al weet ik niet of de bands bandleden delen of ongeveer op hetzelfde moment geformeerd werden; onder mijn aandacht kwamen ze in ieder geval ergens in dat van de gele hond gescheten jaar 2010 of laat het 2011 zijn en ik herinner me nog denken dat t n nieuwe trend ging zijn misschien: neem een klootloos woord als onrocknroll als politiek of nederland en noem je band ernaar) & ze streketen me toen niet als n band die de grootste nadruk legden op t artwork dus waarom, dacht ik de blow-up van het artwork als elpeehoes?

weet je – nine minutes quiet heeft een hoes die groot is en wit is en schreeuwt. maar het is geschreeuwde stilte nee dit klinkt te dom het is een blinde witte muur, ik bedoel zeggen mensen, dat t in t geval van nine minutes quiet niet zoveel uitmaakt of de hoes groot of klein is want t artwork is weinig biezonder en de plaat heeft wel een uitklaphoes maar daarop zet zich de weinigbiezonderheid van t artwork gewoon door: altijd maar wit met die streepjes zwart waarin pantoffeldiertjes herkend kunnen worden of dna of een kleurplaat van de herfst of een bouwplaat van huize boslust en alles wit en bij zoveel witte witheid wordt het vinyl me rood voor de ogen; het vinyl is rood mensen, het vinyl is rood.

weet je – geen deel van mij zou een stem kunnen sommeren.

weet je – het kan niet het artwork geweest zijn waarom Politics het elpeeformaat koos. het is niet dat, het is het geluid dat zich nu eens laat omschrijven als een mengsel van postpunk postwave grunge mathrock en noise met onderkoelde zang; iets a la Bitch Magnet dus, of iets a la Native misschien; en dan weer wat shoegaze-achtig is, of n droney sound kent of juist ineens heel erg naar Blondie-achtige bubblegum gaat staan te ruiken (ow fuck mensen, blondie bij de bubblegum indelen, doa kumpt zeek van) en mijn assosjaasies lopen dan ook flink uiteen: van de “mainstream-maar-nog-net-best-wel-n-beetje-“credible” alternative van Salad (dien ik hierbij ruiterlijk toegeef als een fucking “guilty pleasure”); overheen de treurcore van een Seam of Come naar wat artsyfartsy-gedoe dat nog het meest doet denken aan de vroege Radiohead.

weet je – dit is nog nèt de kleur nee de geur nee de smaak nee de klank van vinyl. dat vroege jarennegentiggeluid of goed, geef het eindjarentachtig en dat was dan misschien niet mijn beleving bij t vinyl; verankerd als dat is voor mij aant zwaar metaal, maar ik kan me lieden voorstellen die allicht titels als Pablo Honey of Are You Driving Me Crazy? of Star Booty gewoon nog op elpee hadden; het kan, het kan misschien nog net, of anders is dat zweertje er wel één voor vinyl, dat zweertje van toen we ons alternatievelingen heetten en zwarte kledij droegen en ik verliefd was op Suzanne die nog vele malen alternatiever heten mocht dan ikzelve en muziek betekende nog iets in die dagen want je sprak erover en je ademende het en je at het en je dronk het en het mocht alle ruimte want het hoefde nog geen ruimte af te staan aan baan huishouden kind of vrouw.

weet je – dat gevoel is het dat Nine Minutes Quiet boert. het gevoel van halverwege de plaat moeten omdrajen, het gevoel van het kan nog want je hoeft nog niet, het gevoel van het eerste koude biertje van de avond, het gevoel van wegzinken in de muziek en geen vloer meer onder je geen muren meer rond je, en in nummers als Ajax (dat opent met een zwaar, bijna-metal geluid om dan zachtaardiger te worden, minimalistieser; een prachtzang en eksperimentele / maffe harmonieën) of Trampoline (grootse simbalenopening introduseert klein guitaartje; treursound; n andere guitaar jankt stillekens; i want to see a rainbow in the sky that’s not making me jealous i want to see a trampoline outside) wordt dat wegzinken je ook nog es heel erg makkelijk gemaakt.

weet je – ik dacht bijna af te sluiten met n ronkende reklameslogan als “voel je weer jong – voel je Politics” maar daar heb ik dan weer net èèn hersensel teveel voor dus ik sluit maar af met nine minutes quiet (en in de stilte kunt ge nadenken in de stilte kunt ge horen):

(…) (1^ste minuut)
(…) (2^de minuut)
(…) (3^de minuut)
(…) (4^de minuut)
(…) (5^de minuut)
(…) (6^de minuut)
(…) (7^de minuut)
(…) (8^ste minuut)
(…) (9^de minuut)

(tim donker)