• Artiest: Hella Comet
  • Titel: Wild Honey
  • Label: Noise Appeal
  • Datum bespreking: 5 Maart 2014

wilde honing en een mosterdzaadje


bouw van het wrakhout een gedicht en –

Zegt iemand: soms is het simpelweg te laat

Soms kan ik heel even denken dat het niet één en al kloterij is, mun leven.

Als er alleen de grauwheid is die –

als er alleen.

Ik sta op en. De kamer, de trap, mun kleren, de geuren in huis, het is verdomme weeral niet veranderd overnacht en ik zit daar maar. Of dat ik –

Of dat ik het gebergtebloeisel op mun brood smeer bijvoorbeeld, en daar maar zit, en onophoudelijk geselt winterzon de ruiten, en niets dan stilte, en ik, en mun brood, en het kost me een half uur om één broodje te eten en tegen niemand (want er is niemand) of niets (want er is niets) roep ik KOPIEJEUZE MAALTIJD en dat is goed voor een gremellachje van een sekonde of twee.

Stirner gaat te keer tegen allen die sinds alle eeuwigheid bezeten zijn door de Staat.

Er is niets dat me triester maakt dan bankjes in het park.

Dingen die we verloren hebben in het vuur.

Je moje hoofd nog één keer naar me te zien omdrajen.

Vruchteloos. Het dodeloze paardje.

Er is geen dag dat ik niet aan je denk.

77 Stories oor ’n clown.

Sabine en ik wijn drinkend tot we bewusteloos raakten. Wat een vreemde en dappere wereld. Deze dingen nooit vergeten. Wat een prachtige wereld is dit. Een favoriet Thais restaurant. De manier waarop je mijn hand vasthield. Stoom en gember. Op straat, regen, en een gele taksi. Ik hou van jou.

Iedereen moet het fornuis aanraken.

Soms ben je ouder dan je daarvoor was. Soms is het ineens niet meer de jaren negentig. Soms denk je aan flats & hoge gebouwen.

Niet lang nadat mijn opa 101 was geworden, stierf hij. Op zijn begrafenis speelde mijn neef Who wants to live forever?. Hoe me dat in hoge mate ergerde. Soms herinner ik me die ergernis. Soms herinner ik me ergernis.

Soms kan ik denken dat het niet àl kloterij is. Bijvoorbeeld op weeral zoon andere loodgrijze dag als –

Als ik de deur uit ga, en naar mun schuur loop, het hele roteind naar je schuur, en mun fiets pak en hoe doodop ik ben van die odyssee en dan moet ik nog de hele dag, en hoe ik op mun fiets ga zitten en maar begin te fietsen (en voor zom reden denk ik na over fietsen als aktiviteit eerder dan fietsen als meens van transportasie) (en daarna denk ik na over altijd maar blijven fietsen, heeltemaal totaan Bree bijvoorbeeld).

Er is geen dag dat ik niet aan je denk.

Soms is het simpelweg te laat. (& in 1994 was het simpelweg te vroeg).

The car pulls out the driveway.

Vrijheid is een transcendentaal idee dat geen toepassing heeft in de empirische wereld.

Is de A donker? Is de O donker?

77 Stories oor ’n clown.

I’m really starting to dislike Yoram.

En op die soort dagen. De dagen dat –

Ik op mun werk kom, en de zwakbegaafdste onder mun kollega’s zegt Was leuk he Tim laatst, lachen. En ik mompel Ja lachen is leuk en ik weet begot niet waar ze het over heeft. Ik begin mun posttassen van het rek te sleuren en omdat ik heen en weer lopend tussen postrek en postfiets toch weinig anders te doen heb, lever ik me over aan herinneren, en ik herinner me vaag iets over de andere dag een frivoliteit uitwisselen en hoe iemand daar heel hard om gelachen had (wat ik kan die taal wel spreken al denkt Sergio van niet) en ik daar maar zoon beetje bij had staan gnuiven en hoe treurig dat was, hoe treurig het altemaal is, en meer kollega’s komen erbij, en er ontspint zich zoiets als een gesprek tussen hen allen en god weet dat er niet veel meer voor nodig is om me hier en nu een kogel door mun kop te jassen.

Jeuk op onbereikbare plaatsen.

Zegt Michael Douglas: “Feels good to exercise your rights, doesn’t it?”

Het boeltje en de bullen de klikken en de klakken de spullen en de zooi en vooral dat, de onnoemelijke rotzooi, en stof op de planken.

Tuis blijven om naar de regen te kijken. Hoe het valt met name.

Die Horlosie se Weysers val af.

I’m really starting to hate Yoram.

Denk ik: ach blijf jij maar lekker bij je passieloze en niet zo intelligente zak. Als dat is hoe je leven wilt zij het je gegund.

Als het ook nog ten regenen aanvangt achja waarom niet, en ik doorheen regen en wind ploeg, en natter en steeds natter, en natter nog totdat de uiterste graad van natheid is bereikt (waarna ik, logieserwijze, alleen nog maar droger zou kunnen worden door meer en meer regenval) & dan de laatste brief bezorg, en dan, op zulke dagen dus, dagen van miserabel, dagen van muy kut, dagen van stroop, dagen van stront, en dan tuiskomen, en vinden, een enveloppe met een seedee in en het is een seedee van Hella Comet, dan.

Dan kan ik even denken dat het niet totaal ruk is, dat leven van mij. Omdat ik Hella Comet best een goede band vind. Was er niet een video ooit die You Shine heette & die ik goed vond & was er niet iets met een guitarist die zijn guitaar bespeelde met een strijkstok en was dat niet mooi was dat niet goed?

En nu komen de HellaCometseedees vanzelf naar mij toe. Daar moet ik niet om vragen. Dat doet Noise Appeal heeltemaal uit suh eiguh (& hoe komen die zeikerds aan mijn adres eigenlijk?). En dat dat mooi is. En dat de zwaarte geheel momenteelderlijk van mij af valt dan. Op zulke momenten.

Er is een plaats waar wij tuishoren.

Vette film op lenzen en

de tintel van La Chouffe op de tong en

en wilde honing en een mosterdzaadje en dat bleek later een zee van mosterd te zijn. Wat een beetje teveel van het goede is.

En.

En komaan in de speler met Wild Honey op dan de laatavond en.

Lijder is dezes video in Deutschland niet vervoegbaar, daar het muziek inhouden konde voor die de vervordelijke muziekrechten niet ingeruimd worden. Von wem, durven wij naar een prozess tegen de GEMA niet zeggen. Dat doet ons leed.

Zegt iemand: soms is het simpelweg te laat. Die Horlosie se Weysers val af. En soms is het simpelweg te laat.

Maar verdomme zeg. Verdomme. Al van A 100 in vain is het me duidelijk. Dit is een veel meer “indie” (“mainstream alternative”?) Hella Comet dat ik mij herinner van eertijdse viedjoo. Dit is zo jaren negentig. Dit is al die bandjes die je halverwege de jaren negentig had, die bandjes die zoon beetje gevaarloos stoer wilden klinken en zomhouw altemaal een vrouw op zang hadden (weet jij de namen van die bandjes nog?).

De zang. We gaan het beslist over de zang moeten hebben. De hoeveelheid lucht die die vrouw doorheen de woorden blaast is simpelweg te laat. Nee te veel. Zoveel lucht kan geen woord nog dragen. En dan dat slisje. Is dat sexy bedoeld? Wanhopig? Aanraakbaar? (als in: kwetsbaar? als in: feilen durven tonen?).

Waar gaan we heen.

Ene sent of meer.

Ik denk aan een label als Ipecac Recordings. Een band als Hella misschien, waarom niet (welja Hella & Hella Comet). Een wat gematureerdere Salad misschien.

En de bio rept van Television en Velvet Underground. En nee dat niet en ik hou niet eens zozeer van Velvet Underground.

Soms denk ik een sax te horen, of een violijn, soms is er wiederholung op wiederholung, soms kan ik even denken dat het goed gaat. Dat de twede helft van de seedee beter gaat worden. Dat ik ergenswaar weer dat bezopen gedrogeerde geluid ga horen dat me ooit had aangetrokken in Hella Comet.

Het instrumentale Binaries bijvoorbeeld met merkwaardig lenteregentje-geluid, droneguitaar en streeldrum (wat steeldrum? nee streeldrum). Of het langgerekte New Dawn dat een kliesjeematig intro bijna drieëneenhalve minuut rekt en dan is een kliesjeematig intro natuurlijk geen kliesjeematig intro meer maar het coolste van het coolste. Zeker als ik dan ook nog es stijf in mijn zetel sta als the nummer “echt” begint. Wat ik bij dan niet meer had verwacht. Dat je stijf in de zetel zou komen te staan? Nee dat er nog n “echt” nummer zou volgen.

Dit is het goede ding. Hella Comet kan noisy zijn en drony zijn en kent het belang van repetisie.

Dit is het slechte ding: dit is EMO. dit is fucking EMO, man.

Dit is het goede ding: voor de tweeënveertig minuten die de seedee duurde, liet die me jong voelen. Muziek vooronderstelt een vorm in mij en Hella Comet wist die gedurende tweeënveertig minuten in ieder geval n beetje vullen met licht. Met het licht van niksaandehand natuurlijk, maar licht evenzo.

Dit is het slechte ding: van zodra ik mijn koptelefoon afdeed, resteerde er niks meer. Niks, niet het simpelste melodietje, refreintje, guitaarlijntje, ideetje of gevoeltje van de seedee meer. Niks meer.

En de kloterij komt terug en –

en

krantenkoppen sodawater groene zeep de televisie veel te luid dank voor de kloterij heer dank voor tomaatsoep uit blik en de kou en de shit en de zeik en de zeur want er bestaat geen toeval toevallig waren al je woorden maar dekens waren je dekens maar woorden kun je zo sabineïg zijn wees zo sabineïg als je bent voor mij loop een mijl voor mij met een steen in je schoenen het lood in je schoenen naast de deur en de zon door de ruiten het geloven het gaan een zee van mosterd is teveel voor mij geluk is wat je denkt en (…) is een weg daarnaartoe kun je staan in de supermarkt waar staan de eieren kun je staan in de supermarkt afdeling houdbaar kassa drie alstublieft afdeling houdbaar kassa drie en alle mensen langs je heen zon op je gezicht is deze melk nog goed lage rugpijn de schouders vast en een ratel in mijn kettingkast this can contains a widget muziek vooronderstelt een vorm in mij en als ik tegen de valavond in bree aankom en voor je deur zou staan wat zou je zeggen dan is wat louter logisch mogelijk is ook daadwerkelijk mogelijk kun je staan in de bibliotheek waar staat de bergson denk ik ach blijf jij maar lekker bij je passieloze en niet zo intelligente zak muizen in de muizenval en voor de tijd zijnd vult het die vorm met licht en jonkheid en ik herinner me de jaren negentig nog het regent de hele tijd buiten he al een geluk dat het niet binnen is het was vier minuten over vijf toen we het 2558ste flesje vulden of dat ik in een gesprek over de prijs van bakbananen (een onderwerp waar ik hoegenaamd niets van afweet) ineens zeg Autarkie in de metafysische betekenis is de zijnswijze van een substansie & whisky in the jar-uh kan ik staand twee stappen bezijden de spiegel mun haar kammen als de radio blaat er lagen nog kindjes onder het puin denk ik ach blijf jij maar lekker bij je passieloze en niet zo intelligente zak ach blijf jij maar lekker bij je passieloze en niet zo intelligente zak ach blijf jij maar lekker bij je passieloze en niet zo intelligente zak & soms is het simpelweg te laat

Tweeënveertig minuten niksaandehand, das alles dat Wild Honey bieden weet. Voor veel mensen, zeer veel mensen, talloos veel mensen is dat meer dan genoeg.

Ik ben niet die mensen.

tim donker