• Artiest: Spycker
  • Titel: Voted away
  • Label: Eigen Beheer
  • Datum bespreking: 10 Februari 2014

na de gekte is er rust in meer dan honderd kleuren


Waarom stuurt ge uw liedekijns niet uit wandelen? Waarom zet je ze niet vrij? Stuur ze wandelen, monneer. Gewoon: open de deur, en stuur ze wandelen. De aarde bezwerven. Onder bruggen zullen ze slapen, en in hooibergen. Ze zullen met andere liedekijns zitten rond n kampvuur, en de fles die doet de ronde. Ze vertellen verhalen, en één van de liedekijns pakt een guitaar (ow er is altijd wel een liedekijn met guitaar) en kweelt een ander liedekijn dat subiet aanzit, aan kampvuur (dit woord gebruik ik nooit? wat kampvuur? nee aanzitten), en de fles overneemt, want liedekijns worden doorgaans oud geboren.

Doorgaans, jij zegt t.

Michiel Omtzigt, bijvoorbeeld. Hij is geen liedekijn. Hij is een tiepe met een flaschen bier in de hand. Achter hem op n bankske zit een vrouw met een Uiterst Moeilijk Hoofd (UMH) onderuitgezakt en x-poties een doos op haar schoot te torsen. Zoiets toch. n Mens kan daar makkelijk n grap over maken maar makkelijke grappen blijven beter ongemaakt. Misschien bevat de doos zware tegels ofzo, dat kan. En kijkt ze daarom zo moeilijk.

En die Michiel Omtzigt dan, die zit daar maar. Met dat biertje in zijn hand zijn Syd Barrett-blik te oefenen (u weet wel: zoon look in jeeyes als black holes in the sky). Er staat ook nog een fiets geleund tegen dat bankje trouwens. Niet dat het er iets toedoet. Of misschien ook wel.

Syd Barrett. Daar is de naam al. We zijn nog maar nauwelijks op streek en de naam is al gevallen: Syd Barrett (o Sabine let je op o Sabine hoe Syd Barrett moet ik me maken opdat je oplet?)

Omtzigt zat in bands, dat zie je zo. Hij speelde in In Advance, bijvoorbeeld, en in het improvisaasieduo Renaissance Elbow maar ik ga eerlijk met u zijn en u zeggen dat mij dat altemaal niet zoveel zegt. Toen Omtzigt gedaan had met in bands te spelen, tooide hij zich met de vreselijke naam TozzRox en maakte een seedee die It Was Tremendously Scary heette.

TozzRox is de afgrijselijkste naam der namen natuurlijk, en er moest iets anders komen en dat werd Spycker (wat niet veel beter is, maar wel iets). Spycker. O die naam klinkt zo ambachtelijk & oud & dan toch grossieren in online releases, heeltemaal in je doje eentje of op t fijne netlabel Webbed Hand, ja dat kan. Kontrast is altijd schoon (op welk boek van welke vlaamse schrijver wordt hier een alluzie gemaakt? schreeuw het uit in uwen kamer en maak kans op de door uw huisgenoten te vergeven titel Meest Belezen Lezer van de Week).

Wat oud is, de dingen die voorbijgaan (op welk boek van welke haagse schrijver – ofnee laat maar)

(sergio kwam me laatst Van Oude Menschen laten zien. dattie dat gehuurd had bij de bieb. omdat ik er ooit es iets over gezeid had. ja je zei toen, zei hij, en hij stond daar te schutteren met dat boek in zijn hand, en dat vond ik eigenlijk best iets aandoenlijks hebben)

Wat oud is, dat geput is uit de dingen die voorbij zijn.

Diene mens, diene Omtzigt nee diene Spycker, hij plunderde de platenkast van zijn pa & hij plunderde de muziekkennis van zijn zus. De twee: platenkast & muziekkennis baarden liedekijns.

En Spycker zond zijn liedekijns uit wandelen nog voor ze konden lezen of schrijven, en ze bezworven de aarde. Ze liepen naar gindse windstreken. Ze doolden langsheen verre kusten. Ze zwommen met nat haar tot het licht werd.

pZekere dag liepen ze, de liedekijns, zomaar mijn kot in. Ik deed de deur open om de wolken te zien, en daar marsjeerden ze. Lied bij lied.

Er was een lied bij dat zich gevormd had naar een tekst van Van Ostaijen. Er was een lied bij dat had toebehoord aan Barbecue Bob. Er was een lied bij dat een beetje trok met zijn been (het linker geloof ik) en één die de kruimels van zijn ontbijt nog in zich baard had. Ze kwamen zomaar mijn kot binnengewandeld en namen plaats op mijn keukenvloer naast het drankenkabinet. Ze gebaarden naar mijn duurste fles roodwijn (die ik bewaarde voor Zoon Heel Speesjale Gelegenheid, u weet zoon heel speesjale kutgelegenheid die nooit komt), die ik opgenblikkelijk opentrok. Wie heeft een lied ooit iets geweigerd?

Na een paar flessen drank begonnen ze te klinken, de liederen. Zo klonken en ik wist niet wat ik hoorde. Ze klonken en ik wist niet wat ik dacht. Ze klonken en ik dacht –

ze klinken idiomaties. Is wat ik dacht.

Ze klinken als beetjesblues (de beetjes van Barbecue Bob bijvoorbeeld. de beetjes van het blinde varken), is wat ik dacht.

Ze klinken als psychedelica, is wat ik dacht.

Ze klinken als folk, is wat ik dacht. Als anti-folk, als psych-folk. Geen freak. Daar klinken zij niet klinkend genoeg. Is wat ik dacht is wat ik dacht is wat ik altemaal dacht.

En ik weet niet wat ik nog meer dacht.

Ik weet wat ik nog meer dacht. Ik dacht: deze liedekijns hadden beter nog gezworven een wijle. Hun baarden hadden viezer gemoeten, hun poten hadden verdomme kapotter gemoeten, er had er èèn moeten zijn die gek was geworden, of bijna gek, of alweer gek geweest. Na de gekte is er rust in meer dan honderd kleuren.

Hoe geel wil je je rust, of hoe blauw misschien. Als je wilt kleur ik je rust paars, Sabine. Is wat ik dacht. Is wat ik dacht altemaal toen ik daar zat op mijn keukenvloer midst elk op hun beurt klinkende liedekijns.

Weet gijlie wat het is met deez hier liedekijns mensen? Dit is wat er is met deez hier liedekijns mensen. Niet alleen klinken ze idiomaties, ze klinken ook als iets dat reeds geklonken heeft. Het klinkt vreselijk als. Het klinkt zo vreselijk als. O wat klinkt het vreselijk alserig steeds.

Het klinkt als Syd Barrett als Ivor Cutler als Pink Floyd als Kevin Coyne. Als Ron Geesin Dan Geesin Kevin Ayers.

En dat is niet gering misschien; u kunt slechter klinken als u een liedekijn is. Maar daarnaast klinken deez hier leidelijns ook niet doorleefd genoeg. Ze klinken voorbeeldig. Dit is een voorbeeld van een liedekijn dat anti-folk klinkt te klinken en dit is een voorbeeld van hoe folk klinken kan als u er een scheut psych aan toevoegt. Het klinkt als rare muziek opgeschoond genoeg voor teevee. Een leuk terzijde voor op de zaterdagavond. O nou hebben we ook nog iets raars mensen.

Het klinkt zoals raar klinkt volgens mensen die zelf niet raar zijn. Het klinkt zoals rare muziek volgens normale mensen zou klinken. Het klinkt als een zeer normale recording artiest die even een maf uitstapje maakt en later in elk intervjoe heel loureederig gaat emmeren It almost ended my career! It almost ended my career! (rocksterren hebben geen fucking career, reed, en als ze die wel hebben dat moet die met elke andere plaat weer geënded worden of zij zijn geen rocksterren).

En dan. Als elk liedekijn gedaan heeft met klinken. Klinkt nog dat liedekijn dat een Paul Van Ostaijen-tekst in zich meedroeg. haar ogen of de goed gebruikte wensvorm is er godverdomme wèl op. En dan ook meteen pàl op. Ja. Spycker kan dat wel. Uit zussies muziekkennis en pappa’s platenkast betekenisvolle liedekijns monteren.

Deez hier is muziek die nog wat gegaard had moeten worden. Deez hier zijn liedekijns die nog wat langer hadden moeten zwerven. Aan Spycker moet nog wat genageld worden.

Stuur uw liedekijns andermaal uit wandelen. En laat ze opnieuw klinken als ze altemaal zo indringend klinken als haar ogen of de goedgebruikte wensvorm. En dan kunnen we. De liedekijns. De kleuren. Sabine. En ik. Nog wel dagen op die keukenvloer blijven zitten.

tim donker