de clown is weg. nee. de clown is dood

En zitten, boven aan de trap, zitten. En wachten. En kijken. En denken. En krabben, in nek, op rug, in wenkbrauw. En hum zeggen. En godverdomme fluisteren. En kijken, naar telefoon in hand, naar licht buiten. Dit is hoe het licht gaat. Het licht gaat van hier naar daar, en alles is stil, maar dat licht gaat maar van hier naar daar. En zitten, boven aan de trap. En wachten.

En opstaan, omdat het licht goed zit. Het licht zit niet meer hier maar daar. En opstaan dus. En lopen, tree voor tree, lopen. En kraak zegt de trap en als je zoon maar niet ontwaakt uit zijn middagslaap. En kraak zegt de trap en hum zeg jij en niets zegt de gang. En lopen, tree voor tree, en voelen hoe de ongedurigheid groeit. Dit is hoe de ongedurigheid groeit: het groeit vanuit je brein neerwaarts je lichaam in en voor je het weet doet elke spier pijn. En de kamer in lopen, en de meubels begroeten met een welgemeend fuck you.

En koffie drinken, en lopen, heen lopen en weder weer lopen, en willen lezen, een dichtbundel, maar te ongefokust zijn en niet kunnen dus en weer neerleggen dus en weer verder lopen dus. En denken, aan. Aan Femke denken, en denken aan. Aan Femke denken, en de kop willen leegblazen met. En op tafel ligt, en koffie drinken, en denken aan, en de kop willen leegblazen met, en op tafel ligt.

Op tafel ligt een enveloppe en die kwam heeldurweg uit België dan nog. Je kwam te laat op het feest en de clown was dood en op tafel ligt een enveloppe uit België. Ha België. Goed bier hebben ze daar, ik zeg maar wat. Bier, en maar wat zeggen, en die enveloppe openen want het is stil in het kot en mun ongedurigheid is mijn tenen uitgegroeid en moest ik hier niet moeten blijven dan zou ik gaan gaan gaan en lopen lopen lopen lopen.

Het is. Gnaw Their Tongues. En. Alkerdeel. Tesaam. Zingend. Dyodyo. Asema. Dat zal dan wel black metal ween ofzo. De ware vernieuwing heeft tegenwoordig plaats in de metal, las ik ooit es ergens (ik geloof dat dat in de Gonzo was, het enige ik herhaal HET ENIGE neerlandstalige papieren muziektijdschrift waar men abonnementen op zou mogen nemen), en ik herhaalde die uitspraak tegen mon buurman toen we doorheen wind doorheen regen naar een Deafheaven-optreden ploegden. Hij op zijn fiets, ik op de mijne. Hij zei zijn dingen & ik de mijne. Dat ik ooit es ieverans gelezen haadt dat de ware vernieuwing tegenwoordig in de metal plaatsvindt of heeft is het plaatsvinden of plaatshebben wat peinst gij Sergio.

Taalkundigerwijze peinsde Sergio niks niemendal maar muzikalerwijze peinsde hij des te meer. Dat hij het er wel mee eens was, bijvoorbeeld. En als niet, zei hij, dan is het nog wel een leuk statement om te plaseren om es te plaseren op een feesje ofzo: de ware vernieuwing – etcetera.

Ik nie weet nie, ik ga nooit naar feesjes zei ik.

Maar welja die ware vernieuwing dus & metal. Meer bepaald black metal, of de hardere soorten metal toch. Ja. Peins Deafheaven, bijvoorbeeld. Sergio riep Sunbather uit tot het beste album van 2013. Met àfstand riep hij er nog otterna. Ik zei niets maar trok één wenkbrauw op. De linker geloof ik.

Wel. Ja. Dus. Peins Deafheaven bijvoorbeeld of peins Sunn 0))) of peins Amen Ra of peins Boris of peins Nadja of peins Ufomammut of peins Unearthly Trance of peins Rameses III of peins Uncode Duello of peins Prurient of peins The Julie Mittens of peins Silvester Anfang of peins Wolves In The Throne Room of peins Om of peins Saåad voor mijn part hoewel dat eerder zweries dan muzikologies verwanten zijn.

(muzikologies, hoor hem)

Want u weet wel ja u weet toch? Men neme (black) metal als uitgangspunt en men goje daardoorheen doom of (harsh) noise of industrial of shoegazer of postrock of avantgarde of “world” of psych of space of sludge of iets van dat alles, volg daarbij het resept of uw smaak.

Als het goed gaat, zoals bij, enigszins, een beetje, veel minder toch dan Sergio peinst, Deafheaven ja, oww mensen dan ist zoon heerlijk amalgaam. De pracht van de (black) metal staat overeind: de woede, het duister, de ruis, de allesverpletterende goederentrein maar de zwakte is eruit: de kliesjees, de kinderachtige teksten, de formulematige aanpak & de algehele gleichschaltung: seedeelang op voldrijf en t maakt geen indruk meer.

Maar dan: t komen en gaan van de duistere golven, de zang als uitgebraakte woede, de druis die komen over u en dan midst dat alles ineens de gaten: een piano, soms, een violijn, soms, een zeer beheerst ingetogen breekbaar stukje schoonheid. En dan weer raggen, en dan weer boos, en dan weer guitaren, en dan weer laweit.

Oowjaa mensen dit is PRESIES het soort muziek waarin ik zin heb op een zouteloze dag als vandaag. Dit is PRESIES het soort muziek dat vandaag nee nu nee NU de stofnesten uit mijn hoofd kan gaan blazen. Dit is PRESIES het soort muziek dat aansluit bij mijn zwartgal mijn treurduuster mijn wanhoop. Alkerdeel en Gnaw Their Tongues. Zij zijn de slechtsten niet. En samen. Oowjaa. Dit wordt mooi mensen dit wordt mooi.

Dacht ik.

Dacht ik toch.

Dat dacht ik toch, altemaal.

Maar gode. De grandeur (grandeur! hoor mij bezig) van eerder genoemde bands halen Alkerdeel en Gnau Their Tongues nergens. Ten eerste duurt het –de nog geen twintig minuten speelduur van deez hier eepee in ogen nee orenschouw genomen- al veel te lang voor er daadwerkelijk iets gebeurt. Meer dan zeven minuten lang gaat het van ratel rammel suis suis, n plotsklapse klap, gesis, gehis, een briesje dat blaast, een krieekje dat kraakt, en een vliesje dat vlaast.

We bennen nog niet in het hol van de leeuw het kot van de duuvel niet eens het voorportaal van de hel maar we zijn op weg en altejolijtig mag t hier inderdaad niet heten nee. Het geeft geknars, een slaperige brul, n Teeth of Lion Rule The Devine-achtige guitaarslag vol doom & wat doodsgereutel hier en daar. En bekkens ook. En een zweertje à la Venoms At War With Satan. En het bouwt op zeker wel je hoort hoe het opbouwt maar het blijft alles tot overheen die zevende minuut toch altijd nog wat aan de bedaarde kant.

En àls het dan eindelijk “losbarst” is het – ja wat ìs dit eigenlijk? Dit zijn: driftige drums ontrukt aan één of andere grindcoreplaat. Dit zijn: guitaren zo loom en sludgy en doomy dat Sleep er alleen maar van kon dromen. Dit is: een onverstaanbare pijnbrul. Ja het is voornamelijk druis mensen en ja dat moet ook zo. Maar hee, de druis is niet overweldigend, of hard, of beukend genoeg om één te overspoelen. En uiteraard: er is rithme noch melodie dus er is ook niets om je aan vast te houden. Amorfe druis die wel blaft maar niet bijt, die vloekt in een taal die ik niet spreek zodat de ekzakte kracht van de krachttermen me ontgaat.

Tien minuten plus, en het geluid wordt zelfs nòg breiïger. Implodeert. Plumpuddinginzak. Herrijst. Maar nog voor het hele kwartier is volgespeeld steekt een storm op die àlle geluid wegblaast en dan zwakken we weer af faden we weer out gaan we zozoetjensaan weer es op huus aan mensen.

Dyodyo Asema is een schoolvoorbeeld van hoe een geheel ook mìnder kan zijn dan de som der delen: vergeleken bij het moois waarmede Gnaw Their Tongues en Alkerdeel afzonder van elkaar zoal afkomen wisten in hun verlee, is de eepee echt wel aan de tamme kant en doom of sludge zijn hierin geen ekskuus. Ook de sludge kan slaan, ook de doom kan doden.

Als onderdeel van een zeventigminuten durende track waarin op gezette tijden alle en dan ook werkelijk àlle geluidsbarjères doorbroken worden zouden deez hier kabbelende-golvende-kolkende geluiden hebben kunnen werken doch op zichzelfstaand is het net te weinig net te kort net te niet net te netniet.

Wel, ik versta hoe Dyodyo Asema orzjienelerwijze werd gekonsipiëerd als gelegenheidsstuk, het haalde de gelegenheid niet & om het hard labeur van Alkerdeel en Gnaw Their Tongues niet verloren te laten gaan werd het maar op eepeetje gequackt ofzo, maar buitst de nietgelegen gelegenheid kunt gijlie dat toch uitbouwen, jongens.

Zegt ze: “This recording was originally written with the intention of celebrating the fifth anniversary of Consouling Sounds. Unfortunately we arrived too late at the party. The clown was gone.”

(& ik zou zeggen we arrived at the party too late maar das weer geen ganz andere diskussie mensen)

Dit is ook een beetje het beeld dat overblijft als het gedaan heeft uit mijn speakers te klinken: dat van een in het water gevallen feesje. Geen mens nam plaats op één van de langs alle muren opgestelde stoelen, en temidden van al die lege stoelen zit de eenzame jubelaris met hangend hoofd op een door hemzelf versierde zetel, de koffie is koud, het gebak wordt taai, het bier is dood, het bord met HOERA kwam vant plafond naar beneden zeilen, zelden zag men een kadotafel zo bedroevend leeg, de hapjes liggen te blakeren in het vet, de clown is naar huis en er zijn godverdomme nog steeds geen nieuwe berichten van Femke.

De dodenmarsstemming is dan ook het enige dat klopt aan Dyodyo Asema. Het is niet veel, maar het is wat.

tim donker