tussen neurose en rust

Hoe gaat dat dan, vraag je je af. Hoe gaat dat dan?, dan gaat het zo: omdat er niks beters te doen is bestel je een seedee. Je bestelt een seedee via Play en niet alleen omdat dat rijmt en omdat je plee kunt zeggen tegen play maar ook omdat het je local is en een mens moet trouw zijn tegen zijn locals ja dat moet een mens.

Nee, een mens moet niks.

De almanack beweert in die dagen nog dat het 2011 is. In 2011 wist je nog van niks. Eind 2011 misschien. Misschien wist je al wat. Wie weet, wie houdt die dingen bij?, wie doet wat zegt wie spreekt ook als wie zwijgen moet?. Misschien stond 2012 op uitbreken. Dat, zo was ons beloofd, zou het laatste jaar van de mensheid worden. Eindelijk. Sloesj met die hele godverdomde klotezooi. Zou tijd worden ook.

Je zit daar, en je wacht. Ofnee, je zit niet die godeganzelijke tijd natuurlijk, en je wacht misschien ook niet die godeganzelijke tijd, soms loop je doe je werk je eet je slaap je ga je, naar de winkel op kaffee op restaurant op ziekenbezoek, soms vergeet je dat je wacht. Maar 2012 komt en gaat, daar moet u niks voor doen. Der mensheid vergaat godverdomme weeral niet. Weer zoon stompzinnig kutjaar breekt aan, 2013 heet het, het gaat altemaal maar door en door. Daar moet u niks voor doen.

Op zoon zielloze woensdag ergens net na de depressiefste dag int jaar (het jaar zijnde 2013, zei ik dat al?) komt ineens binnen: BITCH MAGNET, die seedee die je meer dan een jaar geleden bestelde en die nu dan gekomen is. Bitch Magnet van Bitch Magnet.

En het is zoon heel zielloze dag. Zielloos heilloos doelloos gewetenloos. Ja. De dag is gewetenloos en de avond is nog wreder. En je zit zoon beetje voor de kompjoetur, en je drinkt je roodwijn, en je bekijkt die seedee, en de soosjul chlamydia zoemt daar ergens voor uw schedeldak (want kop omlaag, seedee bekijkend), en tziet er goed uit eigenlijk wel, die seedee, je kon op deze zielloze heilloze gewetenloze kutdag voorbij het einde van alles bijna nog blij zijn dat de seedee toch nog gekomen is als ge het PLOPploppen van een bericht hoort en het is Iris en dat is nog iets waar je blij mee kunt zijn op een avond als deze.

wat of ik aan het doen ben, vraagt ze
ik bekijk een seedee, zeg ik, die ik in 2011 reeds bestelde en die f’daag binnenkwam
dat is lekker op tijd, zegt ze
ja, zeg ik
de drummer van deze band heet orestes morfin, zeg ik, dat is een moje naam he lief?
ja, zegt ze, maar om de drummer van welke band gaat het?
bitch magnet, zeg ik, post-punk van pre-seam want zanger sooyoung park ging door met seam
sooyoung park?, zegt ze, hebben ze allemaal van die mooie namen?
nee, zeg ik, de guitarist heet jon fine wat dan weer heel banaal is
helemaal niet, zegt ze, das ook een hele goeje naam & zo ga ik me voortaan noemen
ik vind jou helemaal geen jon fine, zeg ik, eerder een orestes morfin
de morfin van morfine?, vraagt ze

En ik zal er verder niet dieper op in gaan maar de morfin van morfine en de rust van morfine en de pijnloosheid van morfine zwengelden aan: een heel mooi gesprek dat tot in het holst van de diepnacht duurde en toen ik de kompjoetur afsloot, en de seedee weglei, en mijn rode roodwijnglas opput aanrecht zette en naar bed ging hoefde ik al bijna niet meer dood.

Hoe gaat dat dan?, vraag je je af. Hoe gaat dat dan?, dan gaat het zo:

Je zit in dit bandje dat Bitch Magnet heet. De almanack wijst aan dat de tachtiger jaren van een vervlogen eeuw van een vervlogen millennium op hun laatste benen aan het lopen zijn. Het is 1987, 1988, 1989, het zijn zulke jaren. Je maakt drie seedees nee elpees waren dat nog in die tijd.

De ep Star Booty maak je. De lp’s Ben Hur en Umber maak je ook. En een handjevol singles maak je. And than the band broke up (whoo-oo), en ieder gaat naar zijn eigen hoekje om er oud, nutteloos en kommervol te worden.

Sooyoung Park vormeert Seam; Orestes Morfin duikt op in Walt Mink; Jon Fine kon teruggevonden worden bij Coptic Light (redelijk geniale mathrock dat is, als u het per se weten wil) en was zoon heel okkasjoneel tourguitaristje voor het legendàààààriese (maar als u het mij vraagt (u vraagt het mij niet) een weinigjens overschatte) Don Caballero.

In zoon jaar als 2011, okee op 31 maart van dat jaar voor wie noten neemt, kondig je aan een reünie-optreden als Bitch Magnet te zullen verzorgen op het altijd boeiende Nightmare Before Christmas-festival van All Tomorrow’s Parties. In desember zou dat zijn, uiteraard. Desember 2011. Als de dingen toch al bijna om zeep zullen zijn. Ja.

Misschien omdat je die aankondiging deed op 31 maart 2011, misschien langs andere meer door het Toeval bestierde wegen (riep daar iemand serendipiteit?) komt Temporary Residence op het idee om de komplete Bitch Magnet-diskografie als drieseedee-boxset te gaan heruitgeven (t orzjienele materiaal vrijwel onverkrijgbaar, inmiddels).

En eind jaren tochtig luisterde ik net de andere kant op en kreeg niet mee Bitch Magnet. Dus ik bestelde.

En dus seedee deed er langer dan een jaar over om tot mij te komen. Dus hoewel oud nieuws, ik bespreek. Want nieuw nieuws voor mij.

De komplete diskografie van een inmiddels waarschijnlijk wat vergeten band heruitgeven, waar is dat eigenlijk goed voor allemaal? Want waar het om gaat is, waar gaat het om, waar gaat het eigenlijk om?

Waar het om gaat is dat Bitch Magnet echo’s draagt van, dat echo’s van Bitch Magnet zijn terug te horen in Shipping News, The Telescopes, Came, Swans, Sonic Youth, Slint, Melvins, Unsane, Don Caballero (uiteraard), Seam (uiteraard), Uzeda, Sweep the leg Johnny, Rodan, Evergreen, Stooges, Queens of the stone age, Jesus Lizard, Shellac, My bloody valentine, Flying Saucer Attack; postpunk, postwave, no wave, mathrock, postrock, dronerock, postcore. U naamt het. U naamt het niet.

Waar het om gaat is wie de eerderen waren en wie de lateren; met een optreden als vroeg als 1987 uiteraard in CBGB; met de 1^ste rielieses als vroeg als 1988 was Bitch Magnet veel van bovengenoemden uiteraard ruimschoots voor; gaat het daar dan om: om popmuziekhistorie, om t altemaal kronologies juist te hebben in je platenkast?, om iets op te kunnen leggen en zeggen Ja maar zij hebben het uitgevonden!, als uw bezoek sporen detekteert van, gelijkenissen hoort met, wie zulke dingen graag zegt, wie graag iets zegt als Ja maar zij hebben het uitgevonden?, is alleen hij het?, die deze hier drieseedee Bitch Magnet in aanschaf moet doen?

Niet per sè. Hij mag (zij mag?). Maar er zijn nog anderen. Bitch Magnet heeft wel degelijk een speesjaal geluid, mogelijkerwijs vele malen gekopiëerd later, en mogelijkerwijs maakt u dat niet meer uit in 2013 omdat u de sound wel kent, wie maalt er nu nog om wie er mee begonnen is? gekend is gekend!, maar zelfs binst deez inmiddels overbevolkte zjanrûhs weet Bitch Magnet zoon vijfentwintig jaar later altijd nog uniek te klinken.

Een grote troef hierin is de zangstijl van Sooyoung Park. Waar de meesten in deze muziekstijlen de neiging hebben te gaan schreeuwen (om boven de harde guitaren uit te komen?), komt Park af met een onderkoelde mompelzang die men eerder tuis acht in (indertijd trouwens ook nog onbestaande) zjanrûhs als slowcore of lofi of freakfolk.

Het geeft Bitch Magnet een lekker duister / druggy zweertje mee. Zwabberend tussen heaviness en prettiness, tussen dichtheid en ruimte, tussen neurose en rust, tussen New York en Louisville, Kentucky.

Versterkt, dit, door Bitch Magnet’s gave om liedekijns te pennen. Het openingsnummer van Ben Hur (BM’s laatste album), Dragoon, duurt 9:30 en het is het allerlangste nummer dat de mannen ooit maakten; naar Bitch Magnet-begrippen is het monsterlijk lang, al gauw drie keer langer dan het gemiddelde BM-nummer. Doorgaans verliezen de heren zich niet in, vliegen niet uit, oeverloos gepiel, de bocht. Liedjes. Met liedjes-strukteren. Gekombineerd met de vaten waaruit Bitch Magnet tapt, vaten die met zijn meerderen zijn, vaten die met zijn velen zijn; maakt het de albums gevariëerd genoeg om te blijven boeien zelfs als ze gedriëen komen, die albums. De ene keer een gewone rocksong, de volgende keer iets meer garage of trash, dan naar metal neigend, of punk, of hardcore, dan weer droney, of emo, of wiegend, of dreigend, of alles tegelijk.

Komeersjeel gezien ware het handiger geweest als Temporary Residence de seedees één bij één had gerierieliesd, en dan had ik u Ben Hur aangeraden (al ware het alleen maar vanwege die prachtige opener, of anders vanwege de aanwezigheid van David Grubbs op één nummer), of Umber; t 1^ste levensteken van Bitch Magnet, het eepeetje Star Booty, was m.i. nog niet heel overtuugend en daar verhelpen de vele “alternate versions” van nummers van de andere twee albums (waarmee deze rierielies is opgesmukt) niet zo veel aan.

Maar neen. Nu ist een boksset. Mooi uitgevoerd, dat wel, maar waarschijnlijk “too much” (kwa speelduur en prijs) voor yer average listener. Jammer. Dit gaat eigenlijk gehoord moeten worden door iedereen. Dus dan. Moet iedereen dit maar vragen voor iedereens verjaardag, ik vind. Ik tip. Tip ik.

tim donker