Waar snoept koningin Beatrix?

Tijdens zijn studietijd in Amsterdam heeft Menno ter Braak eens op het Rokin staan overgeven. Waar precies weet ik niet, maar altijd als ik over het Rokin loop moet ik daar aan denken en ben ik Léon Hanssen dankbaar dat hij het weetje in zijn biografie van Ter Braak heeft verwerkt. Er zijn nog wel meer plekken waarbij ik onwillekeurig aan een literaire held moet denken, of aan een van diens personages/gedichten/beschrijvingen.

Den Haag is ook rijk aan dat soort plekken. Toen ik er een paar jaar geleden ging wonen, of nou ja, in Rijswijk, kende ik er een paar en er zijn er sindsdien nog een handvol bijgekomen. Maar eigenlijk zijn het vooral plekken die te maken hebben met schrijvers die al dood zijn, waar dus een biografie over is geschreven waar al dit soort onbenulligheden over het leven van de persoon in kwestie in zijn verzameld. Ik smul juist van de onbenulligheden, de menselijke gebreken en eigenaardigheden.

Een stadsgids als Onze Stad Den Haag was een paar jaar geleden, toen ik hier kwam wonen, zeer welkom geweest. In deze gids worden de onbenulligheden van de schrijvers van nu verzameld en gekoppeld aan verschillende plaatsen in Den Haag. Het is in dat opzicht een prettige aanvulling op mijn zwerftochten. Onze Stad Den Haag is een uitgave van het blog Den Haag Direct, waarbij de bloggers zich opstellen als gidsen. Ze laten ons Den Haag zien door hun ogen en worden daarin bijgestaan door de gidsen van Totzo! (een organisatie die fietstochten en excursies organiseert).

Leuk in deze gids zijn de verschillende wandel- en fietstochten (met uitneembare kaart), de tips (de beste koffie drink je bij de Vienna Konditorei op de Plaats, de beste trouwlocatie is het Oude Stadhuis op de Groenmarkt, etc.), de aanbiedingen (drie Brownies voor de prijs van twee bij ‘t Bakkertje op de Oude Molstraat bij inlevering van de ingesloten bon) en de prijsvragen (waar snoept koningin Beatrix?). Maar de charme van het boek is toch het hoofdstuk ‘Mijn Den Haag’, waarin vier bloggers van Den Haag Direct verhalen vertellen bij zes Haagse locaties (Paleis Noordeinde, de Grote Markt, het Binnenhof, de Scheveningse Pier, het Lange Voorhout en het Vredespaleis).

De auteurs van deze stukjes zijn dichteres Diann van Faassen, tekstschrijver, fotomodel en actrice Simone Bergmann, nachtburgemeester René Bom en gids Theo Schouten. Deze auteurs trakteren ons aan de hand van de genoemde locaties op fictie, overpeinzingen, persoonlijke herinneringen en observaties. Niet hoogliterair, niet diepzinnig of wereldschokkend - maar wel, en daar gaat het in deze gids om, onderhoudend.

Neem het Paleis Noordeinde. Diann van Faassen schrijft naar aanleiding daarvan een verhaal over koningin Beatrix die het paleis even ontvlucht: “Wanneer mijn haar niet geföhnd is, herkent geen mens me.” Theo Schouten komt met de geschiedenis van het paleis en de jeugdherinnering waarin hij in 1948 aldaar een rijtoer van Juliana en Bernhard zag: “Maar of dat helemaal klopt weet ik niet.” Simone Bergmann schrijft een stuk over dat ze niets weet te schrijven over het paleis, om af te sluiten met een gedichtje over een prinses. Elders vinden we een keuze uit andere verhalen op Den Haag Direct.

Hier en daar babbelen onze enthousiaste gidsen er lustig op los. Het heeft het effect van een middag op een zonnig terras op het Plein. Het plezier (in de gesprekken, in de omgeving) werkt aanstekelijk. Dat er hier en daar een open deur wordt ingetrapt, draagt eigenlijk alleen maar bij aan de stemming. Het is een Haagse stadsgids, dus groen en geel zijn aan de binnen- en buitenkant de overheersende kleuren. Ook ontkomen we niet aan het fonetisch geschreven Haags of een verdwaalde ooievaar hier en daar. Het geheel is geïllustreerd met foto’s die duidelijk in Den Haag zijn genomen - geen vergissing mogelijk.

Jammer is wel dat het geheel wat onoverzichtelijk oogt. De hoofdstukken onderling verschillen nogal en het was prettig geweest als dat verschil ook in de lay out zichtbaar was gemaakt. De inhoudsopgave is daarom bij uitstek de pagina die men goed bij de hand moet houden.

Voor mensen als ik (mensen dus die het leuk vinden verhalen te horen bij locaties, die op een niet al te frisse zondagmiddag graag door de stad zwerven, die op zo’n middag wel drie brownies lusten maar er maar twee willen betalen) is dit een handige gids om bij de hand te hebben. Voor mensen die wel van verhalen houden maar niet van brownies is het zaak ‘t Bakkertje op de Oude Molstraat gewoon zo snel mogelijk voorbij te lopen. Wel even de bon uitscheuren en naar mij opsturen.

Edwin Fagel