• Artiest: Code Inconnu
  • Titel: S/t (cdr)
  • Label: Chmafu Nocords
  • Datum bespreking: 31 Maart 2010

show me some scherptediepte en give me some ademruimte, man!


Okee. Stel je voor. Je zit op zekere dag in je kot en je zit zomaar wat te zitten. Je zit, zeg ik je, zomaar wat te zitten of okee misschien drink je iets. Een kopje koffie ofzo. Of een biertje voor mijn part. Maar hou er rekening mee dat het in dit gedachteneksperiment soggens is. Of vroeg in de middag op zijn laatst. Welaan. Je zit daar dus. Op enig moment besluit je, zonder goede reden watzoöoit, om NAAR BUITEN TE KIJKEN. Welja. Zet je schrap. We lopen naar het raam en niet naar de deur. We doen de gordijnen open. En watdoetuweten: het is godverdoemme stralend weer! U peinst Met zulk een prachtig weer kan ik wellerus een ommetjein het fucking park gaan maken!

En zo doet u. U grijpt uw lederen jekker of uw spijkerjassie of god weet wat voor een zielig vod u nog heeft liggen van toen u dacht dat u jong was, u grijpt het, zeg ik u, van de kapstok, want het zijn nog maar de 1ste moje dagen vannut jaar en een mens kan nooit weten en voor je het weet zit je met een koutje, u schiet uw vod aan, u gaat buiten. Het is stralend weer. De vogeltjes fluiten. De meisjes joggen. De buurtjes groeten. De ijskoman tingelt. En of het gratis was, en u begint te zingen. Loopt te neuriën of dit nooit voorbij zal gaan. En dan ineens. Begint het te regenen. Niet zomaar regenen. Keihard regenen. Een wolkbreuk. Een wolkbreuk ijsregen. Het lijkt of er een oceaan uit de lucht komt vallen. U hapt naar adem. De muur van water werkt u tegen de grond. U valt. U ligt. U gaat nooit nog overeind kunnen komen.

Als dit uw idee is van familiepret, dan moet u zeker Code Inconnu’s nieuwste seedee eens proberen. Want dit hier is hard, duister, log, massief en kil. Zonder hoop. Zonder lucht. En zonder licht. Harde guitaren. Repeterende riffjes. Electronica. Nummers die eerder lijk af- dan op te bouwen.

Herrie. Overal herrie. Geen enkel compromis. Stuwende bassen die je tot diep in je buik voelt. En dub geen bas met mijn hoofd dub geen bas met mijn hoofd dub geen bas met mijn hoofd dub geen bas met mijn HOOFD, man.

Dit hier. Is noiserock. Is hardcore. Is punk. Is electronica. Is industrial. Is heavy metal. Is avant-rock. Is emo, krautrock, new wave, post wave en no wave. Is sludge. Is doom. Is dood. Is hel.

Dit hier klinkt als Crass, Current 93, Old Lady Drivers, Nine Inch Nails, God, The Haters, Killing Joke, KMFDM, Come, The God Machine, Laibach, Cop Shoot Cop, Bauhaus, Ministry, Nurse With Wound, Throbbing Gristle, SPK, Bag Lady, Jesu, Godflesh, Skull Defekts, Barkmarket, A Storm Of Light, Neurosis, CM von Hauswolff, Swans, Einsturzende Neubauten, Scorn…///

Hijg hijf puf puf, tot zo ver de recensentenkliesjee en ze neemdropping…

(…want even goed trouwens zou je zelfs Type O Negative kunnen noemen, of bizarrer nog: The Dream City Film Club!)

(u weet wel van toen michael john sheehy nog kloten had en nog niet zo verschrikkelijke zeikerd was)

///…want al die zever trekt natuurlijk nog op niks. Dit alles zegt nog niks over hoe verschroeiend, hoe intens deze seedee doorraast en raast. Dit alles zegt nog niks over hoe Cellulose heerlijk druggy pazzaazjes paart aan (misschien net iets te) bombastiese uitbarsten die uit je boksen vloejen overheen het parket & het blijft maar aan uw sokken kleven… Dit alles zegt nog niks over hoe het totaal geflipte When I’m Starting To(o) Slow elke dertig sekonden veranderd van melodielijn en rithme en eerder lijkt te klinken als negenennegentig nummers dan als eentje… Dit alles zegt nog niks over de ervaring die deze seedee is.

Peins dan maar hoe het was weej bek in de jaren tochtig. Aan hoe gijlie daar liept. En gijlie had geen wijf, gijlie had geen baan, gijlie had geen geld. Gijlie liept overheen terreinen vol sloopwoningen. Gijlie vloekten op gansch de wereld. Gijlie liept diep weggedoken in uw jassen want het was altijd koud in die dagen, weet ge nog? Zelfs als het hoogzomer was, en dertig graden, dan nog was het koud. Er was geen hoop. Er was geen toekomst. Er waren geen idealen. Alleen maar dit lopen, en dit vloeken, en dit leven zonder wijf zonder baan & zonder geld.

En jaren later, inmiddels wel een baan en wel geld en ook een wijf en een gezin en een huis en een auto en al die dingen, gijlie ontmoet elkaar nog wellerus op kaffee en over een ding bent gijlie het allemaal eens: die dagen weej bek in de jaren tochtig, toen en daar, op die terreinen vol sloopwoningen, dat waart de mooiste dagen van uw leven.

Zoiets misschien.

Dit neemt mij terug naar het soort muziek dat ik veel luisterde toen ik net op kot zat. Femke haatte die seedees en speesjaal daarom legde ik natuurlijk ekstra vaak iets diergelijks op. En dan werd er gezwegen, of er was ruzie, of ik zat me aan mijn wrakke tafel te bezuipen en haar de huid vol te schelden. En ik wilde altijd maar met dingen gojen. En er was frustrasie ook, en woede. En ik kon maar nooit een goede manier bedenken om haar te zeggen dat ik zo krankzinnig veel van haar hield dat ik voor haar zou sterven als dat nodig was.

Het zal u duidelijk zijn bij nu. Code Inconnu staat voor inkter dan inktzwarte pracht. Het staat voor alles dat ons angst aanjaagt maar stiekempjes ook wondermooi is.

Want dit hier is walging. Maar het is moje walging.

En dit hier is pijn. Maar het is moje pijn.

En dit hier is woede. Maar het is moje woede.

En dat er bij al die postpuberale gevoelens al eens overgeakteerd wordt, ja dat zat er natuurlijk aan te komen. Bij vlagen verliezen de heren Gottfried Krienzer (guitaar), Hannes Schauer (vokalen), Markus Sworck (drums), Christoph Uhlmann (synth) en Reas (bas) zich in de bombast. Dan wordt het naar mijn smaak een weinig te tejatraal. Dan wordt er godverdomme zelfs zoiets vreselijks als goth zichtbaar binst de einders van Code Inconnu’s muzikale spektrum.

En ook: aan de zang mag echt nog wel een beetje gewerkt worden.

En zulke dingen ook. Maar weet je wat ik ga doen? Ik ga lief zijn en deze feilen wegschrijven onder de noemer schoonheidsfoutjes. Want hoewel verre van orzjieneel natuurlijk blijft dit wel gewoon een heerlijk zwartgallige seedee. Voor al die avonden die bol staan van de pathos, de wanhoop, de doodsangst en de razernij. Jawel. Seedeetje op. Biertje erbij. En laat de duisternis maar lekker in je opwellen. U weet hoe lekker dat kan zijn.

tim donker