die mogelijkerwijs geniale etter van hiernevens

Wie heeft dit niet gedaan? Dit heb ik ook gedaan. Wie heeft dit niet gedaan? Dit heb ik ook gedaan. Wie heeft dit niet gedaan? Dit heb ik ook gedaan. Wie heeft dit niet gedaan? Dit heb ik ook gedaan. Wie heeft dit niet gedaan? Dit heb ik ook gedaan. Wie heeft dit niet gedaan? Dit heb ik ook gedaan.

Als kind: met pennen en pollepels en stokken op bijvoorbeeld het buro hengsten want het was mun drumstel en de burolamp was een bekken. En met bolle vuisten op de toetsen van de piano hengsten. En schreeuwen. En zingen. En brullen. En dat dan opnemen op kassette. De kassette eventueel nog manipuleren. Naja. Dat wil zeggen. Mijn vader had een riekordertje waarmede je de afspeelsnelheid van het bandje kon aanpassen. Mun kassettes heel traag of juist heel snel afspelen, dat was de enige manipulaasie die er mogelijk was.

Human Skab heet eigenlijk gewoon Travis Roberts. Hij is tien jaar oud. Zijn moeder noemt hem de human scab omdat hij zo vaak van zijn skateboard is gevallen dat hij onder de korstjes en littekens zit. En Human Skab, dat leek Travis wel een lollige artistennaam. Want hij is artist, onze Travis. Hij heeft een kassette gemaakt. Met zijn neef en zijn zusje en zijn broertje en zijn ouders en wat vriendjes uit de buurt. Maar het meest toch in zijn eentje. De instrumenten die door hem en zijn crew gebruikt worden inkluderen: accordeon, een goedkope guitaar met nog maar drie snaren meer aan, een speelgoedgeweer, een tuinriek, lege emmers, met water gevulde potten en pannen, een houten slabestek, een harmonium, de familiale, in onbruik geraakte, ontstemde upright piano, een He-Man microfoon en een Fisher-Price speeltje dat geluiden kan laten weerklinken als loeiende koeien, toeterende toeters en bellende bellen (het soort speeltje waar de gemiddelde ouder tuureluurs van wordt).

Als hij zich op school zit te vervelen bedenkt Travis titels voor Human Skab. Titels als Throwin’ Rocks at Windows en Bullheads are Ugly en John Wayne is Dead en We Need to Destroy the Soviet Union. Eenmaal tuis rekruteert hij wie er te rekruteren valt (niet zelden draait het erop uit dat hij de klus in zijn eentje moet klaren), maakt een partijtje teringherrie en improvizeert ter plekke hele teksten bij de op school verzonnen titels. Neef Franky teept de hele zooi.

Na een jaar besluit neef Franky om uit de dozijnen kassettes die inmiddels bijelkaar zijn geïmprovizeerd door Travis en zijn bende de beste nummers te kiezen, de kompilasie op weer een andere kassette te zetten die de titel Thunder Hips and Saddle Bags meekrijgt. Hij stuurt eksemplaren van deze kassette naar undergroundmuziekbladeren en “college radio”-zenders. Binnen mum van tijd is Thunder Hips and Saddle Bags een hype binst het teeptrederssirkwie. Dit was in 1987.

Ruim twintig jaar later besluit Family Vineyard dat het tijd is voor de seedeeversie van Thunder Hips… Laat ons voorbijgaan aan de waaromvraag. Niet doen. Niet vragen. Gewoon maar luisteren. De seedee is er nu. Punt. De kassette heb ik nooit gekend, niet van geweten. Punt. Luisteren met verse oren dus. Punt. De seedee beoordelend op zijn eigen merites.

Wel. In sommige gevallen is dit niet anders dan de etter van de buren op bezoek krijgen omdat zun ouders naar een resepsie moesten: dit is Travis die met iets hards op een guitaar mept, of aanhoudend dezelfde toetsen van de piano aanslaat, of gewoon maar in het wilde weg op een emmer zit te timmeren terwijl hij gillend verhaalt over dingen die hij op tievie gezien heeft, die zijn ouders hem verteld hebben, of die hij meegemaakt heeft. In het tamelik lange Mining the Radiation is hij in de weer met zoon knetterende speelgoedmitrajeur, je kent ze wel, en hij schreeuwt en brult en gilt op de toppen van zijn longen. Op de achtergrond hoor je een televisie die steeds luider gezet wordt om herrie die Travis maakt te kunnen overstemmen.

Maar in andere gevallen is Travis niet die etter van de buren. Aardig is in dier voege het seedeeboekje. Op veel foto’s lijkt Travis vooral een in een achterbuurt opgroeiende ADHD-kleuter met een gedragsstoornis. Maar er is ook een foto waar hij te zien is nabij een weide. Een koe steekt zijn kop doorheen de prikkeldraadafrastering. En Travis glimlacht en ziet er ineens heel zachtaardig en wijs uit.
Zo ook is de seedee. Soms is het het ongekontroleerde gehengst dat elk kind laat horen als je hem een instrument in handen geeft. Andere keren geeft Travis zowaar blijk van enige muzikaliteit.

Bullheads are Ugly drijft bijvoorbeeld op een stuwendepianoriff op de meest linkse toetsen van de piano. En ik kon lichtelijke headbangneigingen eigenlijk nauwelijks onderbreken. Ook het sterk perkussieve Guitar of Africans is zeer dansbaar. Het zou in een riemiks van de een of andere diedjee gemakkelijk een dancefloorfiller kunnen worden. En nummers als Screamin’ Demon, Go For It, Playin’ Guitar Best I Can en We Need to Destroy the Soviet Union zijn niet eens zo heel ver verwijderd van de seedees van Pumice, La JR op hun meest dadaïstiese momenten of het vroege werk van Smog.

Under the Viaduct bevat fieldrecordings van geluidseksperimenten waar Jeff Wrench zijn neus niet voor opgehaald had; de perkussie van Africa Song kon, wanneer slechts een heel klein beetje opgeschoond, eigenlijk wel op een seedee van Gamelan Son of Lion gebruikt worden en nummers als John Wayne is Dead en Eat My Skabs / Song of the Century zijn zo fucking surrealisties en vervreemdend dat ze je onwillekeurig toch aan je stoel genageld houden.

Ook tekstueel laat hij zich bij vlagen als zeer volwassen en zelfs een weinig ontroerend kennen. Zo zingt hij in Drunk and Staggerin’ Around over een kennis met een onmiskenbaar alcoholprobleem: “Drunk//and staggering around//The lights went out//The lights//went out//on you when you were staggering around//Staggering around//Doing nothing//except worrying the drivers//Your heart is pumping slow//Your wife is almost a widow//but she doesn’t know”.

De vijf minuten roem zijn over voor Travis Roberts. Hij maakt geen muziek meer, heeft ergens een respektabele baan en een gezin (bij de vrouw overigens wier doje zusjes hij als tienjarige nog bezongen heeft in Dead Baby Blues. indertijd kende hij haar niet; hij verwerkte gewoon een grafsteen die hij ooit gezien had in een nummer. desennia later kontakteerde een vrouw die als kind bij hem in de buurt had gewoon hem via zijn myspace-pagina. met de twee zusjes die ze in haar jeugd had moeten begraven, was het drama nog niet geëindigd voor haar. ze had als volwassene ook nog een kind verloren en was derhalve op meer dan één manier geraakt door Dead Baby Blues dat dan ook nog zonder dat ze het wist op haar dode zusjes was gebazeerd. dat is waarschijn Al dat hij aan zijn muzikale eskapades heeft overgehouden: een vrouw & een gezin).

Het is goed dat Human Skab ter ziele is. Men moet niet denken aan Travis die op Michael Jacksoneske wijze heel zijn leven lang doorheen de muziek gestommeld heeft en bij nu aanbeland zou zijn bij het singer/songwriter-genre of, erger nog, punk. Of Thunder Hips and Saddle Bags de hype van weleer waard was, moet ieder voor zich maar bepalen.

Ik hoor een jongetje dat soms net elk ander jongetje is en andere keren rakelings langs de toppen der genialiteit scheert. Dat hij destijds een korte wijle is opgeblazen geweest tot rocksterkachtige proporsies, vind ik er persoonlijk wel een beetje overdreven aan. Evenals al dat postpunk-gelul en die vergelijkingen met Captain Beefheart. De hype is een wijle peins ik groter geweest dan Travis aan kon. Zo heeft hij ooit nog mogen openen voor Pere Ubu. Met de band van neef Frank als begeleidingsband stond hij zich doorheen zijn repertoire te werken tot een vrouw het podium op rende, schreeuwdend dat deze kinderexploitatie onmiddellijk moest stoppen.

En neef Frank dacht Ik ben hier de enige die hier geëxpoiteerd wordt. De dictatioriale Travis hield de touwtjes stevig in handen en vertelde presies wat neef Frank en zijn bandleden wel en niet moesten doen.

Ook waren er radio-intervjoews. Een er van, waarschijnlijk het eerste, staat op deze seedee. Het is behoorlijk hilaries. De diedjee, van WZBC Radio uit Boston, belt de eerste twee keer voor niets. De eerste keer zit The Human Skab op school (de diedjee krijgt zijn pa die niet eens weet wanneer zijn zoon presies uit school komt) en de twede keer heeft hij een voetbalwedstrijd (de diedjee krijgt zun ma). En al die andere dingen die normale kinderen doen.

Pas de derde keer komt The Skab aan de telefoon. Maar degene die opneemt is zijn broertje. Als hij doorheeft dat een radioman voor The Human Skab belt, wordt hij antoesjast en gilt hij Travis… Travis… er belt iemand voor The Human Skab… !!! Een ingetogen Travis komt aan de telefoon en geeft naar beste eer en geweten antwoord op de kliesjeematige vragen van de diedjee (“Komt er nog een teep?” “Ja maar dan moet ik eerst naar het huis van mijn vriendje. Die heeft een mike. Ik heb geen mike.”).

Al deze kommosie was als gezegd een weinig overdreven. Maar wie de teep nooit gehoord heeft, kan zich nu best de seedee aanschaffen. Het gaat vast niet de meestgedraaide seedee uit je kolleksie worden. Misschien draai je deze seedee niet eens vaker dan twee of drie keer. En dan nooit meer.

Alle kinderlozen zullen dit vooral zien als kuriosum. Een aardig hebbedingetje. Een goede grap, prachtige camp. In elk geval beter te verteren dan de dingen die Jantje Shit op die leeftijd gemaakt heeft (en ook nog beter te verteren dan de dingen die Jantje Shit vandaag de dag maakt). Of misschien zullen kinderlozen deze seedee vooral zien als riemainder: Nooit aan kinderen beginnen!

Alle ouders: zie hierin een inspirasie! Volgende keer dat je kind een pot teringherrie staat te maken, reageer je niet met Kan Het Wat Zachter Pappa Probeert De Krant Te Lezen. Nee, je haalt je recorder tevoorschijn! Wie weet wat de volgende generasie Human Skabs ons te vertellen heeft. Kansen zijn zomaar dat er tussen al die opnames iets gaat zitten dat even goed is als, of misschien beter nog dan Thunder Hips and Saddle Bags.

tim donker