print deze pagina

Cut!
een reconstructie



Titel: In the cut
Regisseur: Jane Campion
Hoofdrol(len): Meg Ryan, Mark Ruffalo, Kevin Bacon
Datum bespreking: 5-2-2004
 
In the cut

Probeer met zo'n filmtitel maar eens geen flauwe woordspelingen te maken

Jane Campion maakte Sweety, An angel at my table, The Piano en Portrait of a lady. Mooie literaire drama’s met vrouwen in de hoofdrol. Meg Ryan fladdert zich al jaren overtuigend naar een happy end in romantische komedies. Deze twee grootheden in hun eigen genre vinden elkaar nu in de erotische thriller In the cut. Het resultaat van deze genreclash is echter niet om aan te zien. Waar ging het fout? Een reconstructie.

De verwarring

Meg Ryan speelt een lerares op een zwarte school. Tot zover niets aan de hand. Met het oog een boek over ‘slang’ te schrijven, spreekt ze met een leerling af in een café om van hem de straattaal te leren. ‘Brocolli is schaamhaar,’ schrijft ze in haar aantekeningen. Op zoek naar het toilet stuit ze op een man en vrouw in pijphouding. Mond en pijp komen frontaal in beeld. Oké, nu snap ik waarom de film in het tepelfobische Amerika flopte.
Een lijk wordt in haar achtertuin gevonden en een rechercheur doet onderzoek. Na een ondervraging volgt een vrijpartij. Er volgen meer moorden, meer gesprekken en meer vrijpartijen. Ze verdenkt de rechercheur, haar stalkende ex en nog wat rondlopende figuranten. Hij verdenkt haar, haar leerling en nog wat toevallige voorbijgangers. Ze lijken te weten wat ze doen, maar ik ben het spoor bijster. Het enige wat als een paal boven water staat, is de snor onder de neus van de rechercheur.

De snor: een tussenspel

De snor van rechercheur, moustacherend gespeeld door Mark Ruffalo, doet met al zijn haartjes zijn uiterste best, maar is gewoonweg verkeerd gecast. Wat doet die oude homo-snor op die hetero-lip? Is dit decorstuk speciaal aangebracht om de verwarring nog wat dikker aan te zetten? De gegroepeerde haarbos is een anachronisme op zich. Deze typische softporno neusmat uit de 70’s zou alleen op zijn plek zijn in een parodie op die tijd. Zo was bijvoorbeeld de snor van William H. Macy in Boogie nights perfect op zijn plek, als serieuze weerslag en tegelijkertijd grappige knipoog naar diezelfde 70’s. Bij In the cut is geen sprake van parodie, laat staan van een knipoog. De enige reden die ik daarom voor de aanwezigheid van deze specifieke gezichtsbegroeiing kan bedenken, is dat het goed past binnen een film waarin fout op fout gemaakt wordt.


 

De actrice

Geen snor te ontdekken bij Meg Ryan. Toch is er bij haar casting ook iets misgegaan. Natuurlijk werd het eens tijd dat Meg Ryan in een andersoortige rol te zien was. Iets te lang speelt ze al de vrolijke love-interest van half mannelijke Hollywood. Behalve dat ze niet in dit project had moeten stappen, ligt het echter niet aan miss Ryan herself. Ze kan best een dramatische rol aan en enige sex-appeal is haar ook niet vreemd. De film zelf is debet aan dit debacle. De situaties en dialogen zijn ronduit belachelijk. De lerares komt op het politiebureau, de camera zoomt in op een fallisch uitgevallen miniatuur-vuurtoren en vervolgens pakt een collega-rechercheur een gitaar en zingt een liedje. Daar sta je dan als voormalig rom-com-actrice eindelijk in een literaire thriller je best te doen, krijg je dat voor je kiezen. Veelvuldig wordt de lerares heen en weer geslingerd tussen en angst en lust, telkens voor dezelfde persoon. Nergens wordt overtuigend duidelijk waarom dan weer de lust en dan weer de angst de overhand heeft. Hopelijk probeert Meg Ryan het, na deze eerste mislukte poging, nogmaals buiten het genre van de romantische comedy.

De regisseur

Meg Ryan

Natuurlijk wil Jane Campion laten zien dat ook heden ten dagen een vrijgevochten vrouw nog makkelijk onder druk van een man kan komen te staan. Althans ik hoop dat er nog enigszins zo’n soort idee achter deze film zat. In haar vorige films werkte Campion dit thema nog behoorlijk goed uit. Niet-passieve vrouwelijke slachtoffers vechten tegen de elementen. Waarbij de elementen staan voor: een man, het leven, de maatschappij en het tijdsbeeld. Bij In the cut is het vooral de kijker die moet vechten tegen de elementen. Waarbij de elementen staan voor: de belachelijke dialogen, de vele ongeloofwaardige wendingen, de slaap (de film duurt 2 uur!) en de algehele verwarring. Het oproepen van verwarring is een vaardigheid die ik normaliter waardeer in kunstenaars. Alleen werd de verwarring in de zaal tijdens het Film Festival Rotterdam vooral geuit door middel van gelach. Gelach om zaken die zeker niet humoristisch waren bedoeld. Jane Campion heeft aangekondigd meer tijd met haar kinderen door te gaan brengen. Dat geeft hoop voor de toekomst.

Oscar Krieger

Niets van deze pagina's mag worden overgenomen zonder uitdrukkelijke toestemming van de auteur.
copyright © de Recensent 2000-2004