Titel: My life without me
Regisseur: Isabel Coixet
Hoofdrollen: Sarah Polley, Debbie Harry
Datum bespreking: 25-09-2003
 

"Nog twee maanden," is het antwoord van de dokter. De vraag komt van de 23-jarige Ann. De dokter is naast haar komen zitten, zodat hij haar niet hoeft aan te kijken. In slechtnieuwsgesprekken is hij niet zo goed. Vanaf dat moment bekijkt Ann het leven anders; ‘wat gebeurt er als ik er straks niet meer ben?’ Ze neemt zich voor een nieuwe vrouw en moeder voor haar man en dochters te zoeken, iemand verliefd op haar te laten worden en nepnagels te dragen. En ze zal voortaan tegen iedereen de waarheid zeggen. Behalve dan over haar naderende dood.

Het kan niet altijd woensdagavond zijn

Het gegeven van een jonge moeder (23) die spoedig zal sterven is perfect voor een woensdagavonddrama. Onschuld versus noodlot is het concept waarmee de tv op dat tijdstip de tranen uit de niet-voetbalkijkende mensen trekt. Je zult mij op zo’n avond niet voor mijn plezier voor de treurbuis vinden. Waarom dan toch de bioscoop opgezocht om meer van deze treurnis over je heen te krijgen? Misschien omdat er meer aandacht aan de wijze van tranentrekken is besteed. Misschien omdat er beter geacteerd wordt. Misschien omdat je je tissues ook best met onbekende bioscoopbezoekers kunt delen. My life without me is zeker goed voor een paar tissues of zakdoeken. Het ligt een beetje aan je staat van zijn. Ben je labiel, zwanger of gewoon vrouw dan gaat er wel een heel pakje tranendeppers doorheen. Gaat er niets door je heen bij deze film, dan ben je wel erg stoïcijns en mag je terug naar je groene tv-scherm.

Deelgenoot van het lot

Het sterke van deze film is niet het omzeilen van de tv-film clichés, maar het op andere wijze verpakken van het voor-de-hand-liggende. Op woensdagavond zou er nog een middel gevonden worden om Ann van haar vroegtijdige dood te behoeden. Zij blij, kinderen en man gelukkig. Maar doordat de kijker meegaat met het perspectief van Ann, leven we in haar wereld. Hierdoor wordt de vraag of ze nog gered wordt, ondergeschikt aan hoe zij zich op haar dood voorbereidt. Haar voornemen om niemand deelgenoot te maken van haar lot, werkt versterkend. Wij, de kijkers, zijn de enige die het weten, waardoor wij de rol van huilende echtgenoot, moeder, vrienden, kinderen op ons nemen. De meest ingrijpende scènes zijn die waarin Ann, alleen in haar auto, bandjes inspreekt. Eén voor haar moeder (een goede rol van Debbie Harry), die niet langer mag mokken en het leven weer moet ontdekken. Eén voor haar man, voor wie Ann zowaar een lieve buurvrouw vond. En tientallen bandjes voor haar dochtertjes. Tot hun achttiende krijgen ze op hun verjaardag een bericht van moeder.
De film wordt wel af en toe verluchtigd met humor en leuke dialogen, maar met de dood in de ogen, worden dat vooral adempauzes tussen het snikken door.

In haar eentje

My life without me wordt gepromoot met de naam van Pedro Almodovar als producer. Regisseuse Isabel Coixet is dan misschien productioneel verbonden aan deze man van Hable con ella en Todo sobre mi madre, maar qua sfeer, stijl en verhaal is het drama in My life without me veel minder vet aangezet dan in die Spaanse films. Sarah Polley, enigszins bekend van de serie Road to Avonlea en de films Go en eXistenZ, draagt zowat in haar eentje het gehele drama. Ze straalt vastberadenheid uit wanneer ze ‘het nieuws’ krijgt en desolaatheid als ze haar bandjes inspreekt. De glimlach om haar mond als ze naar haar met de buurvrouw spelende dochtertjes kijkt, is vol van complexe gevoelens en daardoor perfect geplaatst. Ik vraag me af of ik Polley kan accepteren in een volgende rol. Ann is namelijk dood.

Oscar Krieger